Մեղքս ինչ թաքցնեմ, ես էլ եմ երբեմն վախենում ապագայից: Իսկապես կուզեի տեսնել ինքս ինձ տաս տարի անց ու լսել, որ ամեն ինչ լավ է լինելու: Երեսուներեք տարեկանում:
Ընդհանրապես, բավականին ռետրոսպեկտիվ օր էր: Տարբեր բաներ էի փորձում հիշել: Օրինակ՝ այն աղջկան, ով իմ աչքի առաջ ինքնասպանություն գործեց: Հիշում եմ, թե ինչպես էր մագլցում կամրջի բազրիքի վրա, հիշում եմ, որ մի վայրկյան անց արդեն այնտեղ չէր: Իսկ արանքն ընդհանրապես չեմ հիշում: Ոչ մի ձայն, ոչ մի պատկեր: Հիշողությունս մոնտաժել է այդ պահը: Երթուղայինի մեջ էի ու ոչինչ չէի հասցնի անել:
Դրա փոխարեն լավ եմ հիշում այն տատիին, ում ես ու Աղասը չթողեցինք ինքնասպանություն գործի: Ինչ-որ հարսի հետ կապված պրոբլեմ ուներ, հիմա դա էական չի: Ու էլի՝ Կիևյան կամուրջ:
Երեկ մտածում էի՝ ինչ հարմար է, որ ամերիկյան սուպերմարկետներում գնումները տալիս են վերամշակված թղթից փաթեթներով: Երթուղայինում պոլիէթիլենե տոպրակ գրկած նստելն ամենահարմարը չի, համ էլ՝ պոլիէթիլենը չի քայքայվում ու թունավորում է շրջակա միջավայրը: Հետո՝ որ Հայաստանում աղբի վերամշակման ու տեսակավորման կուլտուրա չկա:
Ու էլի շատ տարբեր մտքեր:
Եկա օֆիս, շարունակեմ աշխատել չինական սերիալի վրա, արդեն բկիս է մնացել:
Posts
No comments:
Post a Comment