Ամեն ինչ սկսում է ինչ-որ դեպքից: Հետո՝ մտքեր, հիշողություններ, երգեր: Հետո՝ մարդիկ, ովքեր պատրաստ են քեզ չարախոսել: Միշտ պատրաստ են:
Հետո՝ մարդիկ, ովքեր հուսախաբ են անում: Հետո՝ մարդիկ, ովքեր չունեն պատվի զգացողություն: Ու լավ է, եթե դա նրանց վարքի վրա է անդրադառնում՝ կարող ես ասել, որ հասուն մարդիկ են ու իրենք են պատասխանատու իրենց վարքի համար: Բայց երբ այդ հասուն մարդիկ իրենց վարքը պարտադրում են ուրիշներին:
«Ոչինչ, լակած է, թող չամռվի, ուշադրություն մի դարձրու»:
Չեմ կարող չընդունել, որ Սապկովսկու «Ведьмак»-ն ինձ ցավոտ խփեց: Կանացի «դրական» կերպարներն ու կանացի կերպարներն ընդհանրապես լրիվ զուրկ էին պատվից: Գրողը տանի, ես մորալիստ չեմ, բայց ինքն իրենով առևտուր անելն արդեն ատելի է իմ համար: Ինչ էլ լինի գինը՝ փող, այլ նյութական արժեք, կոմպրոմիս, իրավիճակը հարթել թե ուրիշ բան: Ու ինչքան էլ առևտրի մասշտաբը փոքր լինի: Երևի Վահե Քաչայի «Գիշատիչների Խնջույքը» փոքր տարիքում կարդալուց է ժառանգություն մնացել:
Հարցը նրանում չի, որ ես հակված եմ հիասթափությունների: Պարզապես ես առավել ցավոտ եմ դրանք տանում:
Ինձ երբեք ոչ ոք չի ներել, ես երբեք ոչ մեկին չեմ ներել: Գիտեմ, որ թերությունս է, բայց ոչինչ չեմ կարելի անել դրա հետ: Ամեն փոփոխություն պետք է ադեկվատ լինի: Իսկ ոչ ադեկվատ փոփոխությունների դեպքում ես պարզապես չեմ գոյատևի:
Հետո՝ մարդիկ, ովքեր հուսախաբ են անում: Հետո՝ մարդիկ, ովքեր չունեն պատվի զգացողություն: Ու լավ է, եթե դա նրանց վարքի վրա է անդրադառնում՝ կարող ես ասել, որ հասուն մարդիկ են ու իրենք են պատասխանատու իրենց վարքի համար: Բայց երբ այդ հասուն մարդիկ իրենց վարքը պարտադրում են ուրիշներին:
«Ոչինչ, լակած է, թող չամռվի, ուշադրություն մի դարձրու»:
Չեմ կարող չընդունել, որ Սապկովսկու «Ведьмак»-ն ինձ ցավոտ խփեց: Կանացի «դրական» կերպարներն ու կանացի կերպարներն ընդհանրապես լրիվ զուրկ էին պատվից: Գրողը տանի, ես մորալիստ չեմ, բայց ինքն իրենով առևտուր անելն արդեն ատելի է իմ համար: Ինչ էլ լինի գինը՝ փող, այլ նյութական արժեք, կոմպրոմիս, իրավիճակը հարթել թե ուրիշ բան: Ու ինչքան էլ առևտրի մասշտաբը փոքր լինի: Երևի Վահե Քաչայի «Գիշատիչների Խնջույքը» փոքր տարիքում կարդալուց է ժառանգություն մնացել:
Հարցը նրանում չի, որ ես հակված եմ հիասթափությունների: Պարզապես ես առավել ցավոտ եմ դրանք տանում:
Ինձ երբեք ոչ ոք չի ներել, ես երբեք ոչ մեկին չեմ ներել: Գիտեմ, որ թերությունս է, բայց ոչինչ չեմ կարելի անել դրա հետ: Ամեն փոփոխություն պետք է ադեկվատ լինի: Իսկ ոչ ադեկվատ փոփոխությունների դեպքում ես պարզապես չեմ գոյատևի:
Posts
No comments:
Post a Comment