Скажи мне, мой друг и любовник Вороный,

Зачем в эти черные ночи

Снова кинжалом скользят ее мысли,

И снова она кровоточит

Раз в месяц? Лишь память осталась о ней,

Кровавая память, тяжелая ноша.

Подняться на Крест, чтобы под крестом

Меня погребенным не знали?

И чтобы Розой всцвела на Кресте

Любовь, подчиненная Воле?

Свободен ли Я? И кто же я есть,

Если я в ней, а она лишь во мне?

Она лишь во мне расцвела этой ночью,

Лишь память и прах сохранились опять.

Я двигался в ней, но тот Я - это память,

И память грозится вновь ввергнуть меня

В ту бездну фиалок и формальдегида.

"Как мы прекрасны", мой друг и любовник,

Я в ней до конца, и конец уже близок,

Болезненно, медленно, кровью крещенный,

И роза раскроется мне

Чтобы все поглотить,

Даже память и волю,

Лишь гирльянда попляшет

Цветов-черепов.

Սեկաս

Կադր եմ բռնեցրել, է))) Ցանկանում ես ավելի՞ն ստանալ սեկասից: Զանգահարի՛ր Սեկաս+)))

Կամ (ես ու Լյովը միասին մտածեցինք), «այսինչ հասցեով Սեկաս պատվիրե՞լ եք: Ձեր Սեկասը մուտքի մոտ ձեզ է սպասում»)))))))))))

Ֆեյսբուքի հետ համատեղում

Փորձում եմ այնպես անել, որ բլոգի թարմացումներն ավտոմատ հայտնվեն Ֆեյսբուքում, բայց ինչ-որ չի ստացվում:( մի քանի ձև փորձելուց հետո եկա հետևության, որ Ֆեյսբուքի համապատասխան ֆունկցիայից է: Լավ, տեսնեմ՝ ինչ է ստացվում:

Ivory Tower

Վերջին օրերը հակասական են՝ հարուստ թե դրական, թե բացասական բաներով: Այնպես որ՝ ամեն ինչի մասին հերթով:

Նստած լսում եմ «The NeverEnding Story» ֆիլմի, ասած Բրüնոն՝ «so 1984» սաունդտրեկը (ի՞նչ, դուք փոքր ժամանակ չե՞ք տեսել այդ ֆիլմը. ուրեմն նայեք հենց հիմա, թեև չեմ կարծում, որ 90-ականներին ծնվածները կհասկանան), ու մտածում՝ եթե հարվածային պարտիաների ու ռեվերբի նկատմամբ նախապաշարմունքը մի կողմ դնեմ, այն պարզապես հիանալի է: Ու ոչ միայն «Happy Flight»-ի մեղեդին:

Blogspot-ն ուրախացրեց միանգամից մի քանի լավ նորություններով. դիզայնի ու Facebook/Twitter/Google Buzz-ով share անելու ֆունկցիաներ են ավելացրել: Բացի դրանից՝ կեցցե cut jump ֆունկցիան, որի հաշվին երկար գրառումները կարող եք շարունակել կարդալ նոր էջում:

I heard there was a secret chord,

That David played, and it pleased the Lord,

But you don't really care for music, do you?

Well it goes like this - the fourth, the fifth,

The minor fall, and the major lift,

The baffled king composing hallelujah,

Hallelujah...

Well your faith was strong, but you needed proof,

You saw her bathing on the roof,

Her beauty and the moonlight overthrew you.

She tied you to her kitchen chair,

She broke your throne and she cut your hair,

And from your lips she drew the hallelujah,

Hallelujah...

Baby I've been here before,

I've seen this room, and I've walked this floor,

I used to live alone before i knew you.

I've seen your flag on the marble arch,

But love is not a victory march -

It's a cold and it's a broken hallelujah,

Hallelujah...

Well there was a time when you let me know,

What's really going on below,

But now you never show that to me - do you?

But remember, when i moved in you,

And the holy dove was moving too,

And every breath we drew was hallelujah...

Well, maybe there's a god above,

But all I've ever learned from love

Was how to shoot somebody who outdrew you.

It's not a cry that you hear at night,

It's not somebody who's seen the light,

It's a cold and it's a broken hallelujah,

Hallelujah...

~ Leonard Cohen, "Hallelujah"

Կարո՞ղ ես ասել, թե ինչու եմ քեզ հիշել այս առավոտյան, Անի:

Համագյուղացիներս

Իսկ հիմա՝ «իսկական» բլոգային գրառում:

Ազգականներ են հյուր եկել: Գյուղից: Հորս հորեղբոր տղաներն ու նրանցից մեկի երեխաները: Բոլորից գալիս է քրտինքի, նասկու ու էլի ինչ-որ բանի հոտ, որ իմ քիթը հրաժարվում է ճանաչել: Փոքրը՝ Արմենը, տարիքով ինձանից մի 5-6 տարի մեծ է: Եկել է, նստել սենյակումս ու բզբզում է.

- Հինչ ըս ա՞նում, Բայա՛նդուր, թո՛ղ է, եկ զյուրու՛ց անիք:

Եթե դուք Կապանում ազգականներ չունեք ու նրանց մոտ գոնե մի տարի չեք ապրել, չեք հասկանա, թե ինչու է արտաքինից անմեղ թվացող «եկ զյուրու՛ց անիք» արտահայտությունը միանգամից իմ ճնշումը բարձրացնում ու դեմքիս գույնը փոխում կարմիրի բավականին անառողջ երանգի:

Էլի «ալտերնատիվ» երևանյան պատկերներ

Նկարները թվային մշակման չեն ենթարկված:) «ո՛չ ասենք գլամուր լուսանկարչությանը» շարքից:

Մեր տան մոտ՝ խաչմերուկ չհասած.

Կասկադ.

Մետրոյի «Սասունցի Դավիթ» կայարանի մոտ.

Օրվա երաժշտությունը՝

Մի՞թե ստորություն չի բանակ գնացող ակումբցիների հետ կապված սենտիմենտներն ինչ-որ մեկի նկատմամբ անձնական անտիպատիան ուրիշներին ներշնչելու նպատակով օգտագործելը: Մասնավորապես, Միքոյին ես էլ եմ շատ հարգում ու ափսոսում եմ, որ նա բանակ գնաց, բայց ո՞ր մի, կներեք արտահայտությանս համար, շինարարիս է ոմն մեկը իմ արգելափակման հետ կապված ռեակցիան հակադրում Միքոյի բանակ գնալուն: Վազելինի հոտը չհաշված: Նամանավանդ որ ես այս պահին ֆիզիկապես չեմ կարող ռեակցիա տալ նրա գրածին (արգելափակումս չի ավարտվել): Մանրամասների համար՝ այստեղ: Լույս դառնաս, Իվան Ֆոլկերտ)))

Մասնավորապես՝

Մեջբերում:

— Ребята, на отрядное дело! — прогнусавил в один из таких дней местный «шнырь» заглядывая в двери нашей комнаты. — Только вас и ждем, все давно уже собрались! Комната у нас была одна на четверых — пружинные кровати и несколько тумбочек, доверху набитых банками с брагой. Лично мне хватало тогда трехсот грамм, чтобы упиться «в говно», а поллитрой я мог довести себя уже до «полного отрубона». Поэтому слова «шныря» не произвели на нас особого впечатления — мне неожиданно стало похуй не то что на «отрядное дело», а и на самих вожатых и на весь этот ебучий отряд. И, видно, не мне одному.
— Пошел отсюда! — прикрикнул на «шныря» Костян. — Пока мы не встали и не дали тебе пизды!
— Ах вот как! — рассердился «шнырь». — Ну я вам …
Но что «он нам», «шнырь» придумать так и не смог. Мы легко дали бы ему пизды, и «шнырь» неожиданно для себя очень хорошо это понял. Так что пришлось ему убираться ни с чем, а у нас появился опыт отстаивания собственных прав с помощью «угрозы пиздюлей».

Lambchop - OH (Ohio)

Օրվա երաժշտությունը.

Ինչպես կարող եք տեսնել, ծիծիկների թեման լրիվ բացված է:

Եթե սիրում եք դինջ ու իրոնիայով հագեցած երաժշտություն:)

Բարի գալուստ Blogspot, Մանանա :) կարծես թե այստեղ էլ է որոշակի մասսա սկսում ձևավորվել:
Իսկ կատուներ սիրողներին այստեղ միշտ էլ ուրախ են :P

Insomnia

Ժամը հինգ անց կեսի կողմերը դեպի արևելք նայելիս հետաքրքիր տեսարան է բացվում: Շենքերի սև սիլուետներ մոխրագույն-նարնջագույն ֆոնի վրա` հազվագյուտ լուսավոր պատուհաններով: Իսկական քաղաքի ուրվական: Մի փոքր անց պատկերը կցրվի: Ափսոս:

I'm alive! Death is just a feeling!

Երևանյան պատկեր «Football on my mind» շարքից: Ներեցեք որակի համար՝ հեռախոսով ավելի լավ չստացվեց, այն էլ շարժվող երթուղայինից (բայց աչքս ինչ կադր է բռնում, թափով հանեցի, նկարեցի:D):
Օրվա երգը՝

Երեկվա արագ (մինչև 250 դաունլոուդ!!!) ինտերնետն ավարտվեց Anathema-ի վերջին, թարմ-թարմ, դեռ տաք ալբոմով (Սթիվեն Ուիլսոնի պրոդյուսերական աշխատանքը՝ 9 բալ 10-ից), ինչպես նաև Ստյուարտ Մերդոքի «God Help the Girl» սաունդտրեկով:  Երկրորդի մասին՝ առավել մանրամասն:

«God Help the Girl»-ը շոտլանդական «Belle and Sebastian» ինդի-խմբի ղեկավար Ստյուարտ Մերդոքի նախագիծն է. ընդ որում, այն ոչ թե երաժշտական խումբ է, այլ ֆիլմ, որի նկարահանումները պետք է որ սկսեն այս տարի: Իսկ սաունդտրեկն արդեն թողարկվել է ալբոմի տեսքով ու Last.fm-ում մեկ միլիոնից ավել ունկնդրում ունի:

Մերդոքը սաունդտրեկի մեջ ներառել է «Belle and Sebastian»-ի երգեր («Act of the Apostle», «Funny Little Frog»), ինչպես նաև գրել է լրիվ նոր երաժշտական նյութ, որի մեջ երբեմն դժվար չի ճանաչել «Belle and Sebastian»-ական մեղեդիներ. օրինակ՝ «Musician Please Take Heed»-ի մեջ զգացվում է «Another Sunny Day» երգը, և այլն:

Ալբոմն, ինչպես և «Belle and Sebastian»-ի աշխատանքները, նուրբ է ու թարմ: Դե, ի՞նչ արած, մնանց ֆիլմը դուրս գա: Շնորհակալություն, Ստյուարտ:

Ուրվականներ

Գիտեմ, որ ասել ես՝ գնում ես Հայաստանից, ու որ էլ չես գալու: Գիտեմ, թե ինչ ես խնդրում: Գիտեմ, որ երբ համերգին քեզ հեռվից նկատեցի, հասկացա, որ էլ չեմ ցանկանում քեզ տեսնել: Չէի ցանկանում այս ողջ ընթացքում: Թող անսիրտ կոչվեմ, բայց հենց դա եմ զգում, ու ոչ ինձ եմ ուզում խաբել, ոչ էլ քեզ: Գնաս բարով: Հուսով եմ՝ նոր հողը քո հետ ավելի բարի կլինի:

Էլի երաժշտության մասին

Երբեմն միջնադարյան հոգևորական երաժշտություն լսելիս զարմանում եմ, թե ինչպես կարող էր նման հրեշավոր մշակույթը նման գեղեցկություն ստեղծել: Ու երբեմն մտքովս անցնում է՝ իսկ միգուցե քրիստոնեությանը զոհ գնացած մարդիկ ու մշակույթները դրան արժեին: Հետո հասկանում եմ՝ ես չեմ, որ իրավունք ունեմ դատել այդ մասին: Թող զոհերն իրենք պատասխանեն այս հարցին:

Պարադոքսալ երևույթ. Ջիովանի Բատիստա Պերգոլեսիի Stabat Mater-ն ու Salve Regina-ն երաժշտական տեսանկյունից այնքան նման են իրար (ինչն առավել ակնհայտ է երևում երկու ստեղծագործությունների առաջին մասերը համեմատելիս), բայց միևնույն է՝ փոքրիկ նրբությունները նրանց զգայական տեսանկյունից լրիվ տարբեր են դարձնում: Ու երկու գործերն էլ լրիվ նորովի են լցվում:

Պերգոլեսին ապրել է ընդամենը 26 տարի, մահացել թոքախտից: Փաստորեն, նրա բոլոր աշխատանքներն էլ «վաղ շրջանի» են: Պատկերացրեք՝ ինչ կլիներ, եթե նա երկար ապրեր:

:)

Դեռ կենդանի եմ, բայց գրելու բան ոնց որ թե չունեմ: Զբաղված եմ ՀԿ-ի գործերով (սպասեք թարմացումներ), գրքիս երևի էլի սկսեմ ժամանակ տրամադրել: Ժիմերի քանակը՝ 25 մի թափից, ծխախոտ՝ 40 հատ, ալկոհոլ՝ 0 բաժակ:
Տեսնենք, ինչ կլինի: