Նայչինգե-րյու (Սոխակը)

Ակումբ.am ֆորումում կա համատեղ պատմվածքների նախագիծ. մեկը պատմվածքի սկիզբն է գրում, մյուսը՝ շարունակությունը, իսկ երրորդն ավարտում է: Ինձ, ճիշտն ասած, իմ գրած սկզբի շարունակությունը դուր չեկավ (անվանեք սա մեծամտություն կամ սեփականատիրական հակումներ, եթե կցանկանաք, բայց ոչինչ հետս անել չկարողացա): Հենց մի փոքր ազատվեմ, կավարտեմ այն ինքս:


Նայչինգե-րյու (Սոխակը)

Ուռենին խոնարհվել ու քնել է,
Ու թվում է ինձ, թե սոխակը ճյուղի վրայի
Նրա հոգին է:
Բասյո Մացուո

Դաշտում խոնավ էր. երբ նա վերև նայեց, չկարողացավ գտնել արևն ու պարզել, թե օրվա որ ժամն է: Խոտը մուգ կանաչ էր, գրեթե մարդաբոյ, խիտ, կապույտ ու մանուշակագույն մանր ծաղիկներով, իսկ տերևների վրա ցողի մանր կաթիլներ էին հավաքվել: Ուժեղ մառախուղ էր. նա հասկացավ, որ ճահճի ուղղությամբ է գնում ու քայլերն ուղղեց դեպի անտառը:

Խոտի դառնավուն հոտը հաճելի էր: Նա գիտեր, որ եթե մի փոքր էլ քայլեր, դրան կխառնվեր նաև ճահճի կանգնած ջրի գարշահոտությունը:

Հանկարծ ուշադրությունը գրավեց հեռվից եկող մի ձայն. զանգակ էր: Ձայնը մոտենում էր, ու Մուսոն որոշեց սպասել:

Մի փոքր անց նա տեսավ. մի աղջիկ էր, որը զանգակը ձեռքին՝ վազում էր դաշտով: Մուսոն ձեռքով արեց. աղջիկը մոտ վազեց: Նա ծանր էր շնչում:

- Օգնեցե՛ք, խնդրու՛մ եմ:

- Ինչ-որ բա՞ն է պատահել,- հարցրեց Մուսոն:

- Այնտեղ գակիներ են:

- Տու՛ր ինձ զանգակդ: Ի՞նչ է անունդ:

- Նայչինգե-րյու:

- Գնա տուն, Նայչինգե-րյու:

Փաստորեն, մոտակայքում գյուղ կար:

Նա վերցրեց զանգակն ու թափահարեց:

Ցուրտ քամու պոռթկումը նրան ստիպեց ավելի ամուր փաթաթվել թիկնոցի մեջ: Եթե մառախուղն այսքան թանձր չլիներ, մտածեց Մուսոն, ես արդեն կտեսնեի նրանց: Նա նստեց խոնավ խոտի վրա:

Երբ մառախուղից մի կիսաթափանցիկ քուլա մի պահ մարդկային ձեռքի տեսք ընդունեց, նա չկարողացավ որոշել, իսկապես տեսե՞լ է դա, թե՞ թվացել է:

Նորից թափահարեց զանգակը: Այս անգամ միանշանակորեն խաբկանք չէր. նա հասցրեց նկատել գեր, տգեղ կնոջ դժգոհ, բարկացած դեմքը, գոգնոցն ու գլխանոցը: Կնոջ շրջազգեստից երկու երեխաներ էին կառչած, ասես անձայն լաց լինեին: Գակիներն առաջ քայլեցին՝ առանձնանալով մառախուղից, դառնալով անէ ու փխրուն տեսիլքներ:

Բայց Մուսոն պարզ տեսնում էր նրանց: Նա նորից թափահարեց զանգակն ու սկսեց սեգակիի աղոթք արտասանել: Հիմա նա գիտեր. որքան էլ քաղցած լինեն ուրվականները, իրեն ոչինչ չեն կարող անել:

Չէ՞ որ սա երազ է: Զանգակի ձայնն իմ զարթուցիչն է, որն ապարդյուն փորձում է ինձ արթնացնել:

Բայց ես չեմ ուզում արթնանալ: Որքան էլ տարօրինակ կամ սարսափելի լինեն երազներս, ում կյանքն էլ վերապրեմ, ես երբեք չեմ ցանկանում արթնանալ: Բայց արդյո՞ք ընտրություն ունեմ:

Բացեցի աչքերս ու, ինչպես միշտ, հայացքիս առաջ առաստաղն էր, որը կիսախավարի մեջ այդքան գորշ էր երևում: Ես նստեցի անկողնուս մեջ ու մի քանի րոպե մնացի անշարժ՝ տրված մտածմունքներիս:

Երբ արդեն հագնվել ու նախաճաշել էի, հեռախոսս զանգեց:

- Ես ձեր շենքի տակ եմ: Պատրա՞ստ ես:

Փոքր ժամանակ մենք միշտ միասին էինք: Ես, Ջեյ Դին ու Լեան: Կատուն, Ծղրիդն ու Սոխակը:

Իսկ այսօր Ծղրիդն ու Կատուն գնում են այցելելու Սոխակի գերեզմանը:

Մենք երեխաներ էինք: Ես այնքան լավ եմ հիշում այդ ամենը: Չէ, ցավոտ հիշողություններ չեն: Եթե անցյալումս որևէ բան կա, որի համար երբեք չեմ ամաչի ու չեմ ափսոսա, այդ ամառն էր:

Իսկ երբ ամառն ավարտվեց, մենք մեծացանք: Բացի Սոխակից, որն այդպես էլ երեխա մնաց: Հավերժ:

Մենք մեր տեղն ունեինք՝ այն մեր սեփականն էր, միայն մերը: Միշտ այնտեղ էինք խաղում: Երեքիս ծնողներն էլ հարուստ չէին ու չէին կարողանում խաղալիքներ գնել մեր համար: Բայց Լեան միշտ իր հարուստ երևակայությամբ կարողանում էր այնպիսի խաղեր հորինել մեր համար, որոնց մոտ ամենալավ խաղալիքներն էլ խամրում էին: Հաճախ արտաքինից դժվար էր հասկանալ, որ մենք խաղում ենք. պառկած տերևների մեջ՝ մենք երազում էինք, երեքով կիսելով երևակայական աշխարհը, որը ստեղծել էր Սոխակը:

Նստեցի մեքենայի մեջ. Ջեյ Դին նույնպես հոգնած տեսք ուներ: Բնական էր, որ երկուսիցս ոչ մեկն էլ տրամադրված չէր զրույցի:

Մուսոն թաց մարդաբոյ խոտի միջով քայլում էր, մինչև չհասավ աղջկա ետևից:

- Դուք իսկապես քշեցիք գակիներին,- ասաց աղջիկը, տեսնելով նրան:

- Այո:

Նրանք կողք-կողքի քայլեցին մի փոքր: