Գտնել

Այսօր առավոտյան, երբ կարծում էի՝ բոլոր մեդիատորներս կորցրել եմ, հանկարծ երկուսն էլ գտա: Մանրուք է, բայց հաճելի:

Հետո ընկերոջս, որին կարծում էի՝ կորցրել էի, գտա: Իսկ սա մանրուք չի:

Օրվա երաժշտությունը՝

Հա, ու մեկ էլ... գրեթե երջանիկ եմ: Եթե կողքս լինեիր ու միասին նվագեինք, «գրեթեն» չէր լինի: Լավ եղիր, որտեղ էլ լինես: Սիրում եմ քեզ:

Camel

Արդեն կարողանում եմ նվագել Camel-ի «Slow Yourself Down»-ը: Դե, գոնե 2001-ի լայվի ակուստիկ կիթառի մասերը: Եթե հարվածային, բաս ու ստեղնային լիներ, հիանալի կլիներ բեմի վրա նվագել:

Այնպես որ՝ տեսահոլովակ սպասեք մոտակա ժամանակներս:

Ի միջի այլոց, սա առաջին գրառումն է, որ անում եմ Safari բրոուզերի ScribFire ընդլայնումով:

Առաջին լեկցիան

Այսօր կյանքումս առաջին լեկցիան կարդացի: Թեման՝ «Օկուլտիկ փիլիսոփայությունը վերածննդի շրջանում (Ռամոն Լուլից մինչև Հենրի Կոռնելիուս Ագրիպպա)/Դեաբստրակցիա, աբստրակցիա, «Ножницы Мойр» հեղինակային տեքստում շոշափվող տեսությունը»: Իհարկե, մեկ օրում նախապատրաստած լեկցիան բավականին մակերեսային դուրս եկավ, խիստ դժգոհ եմ, որ Ագրիպպայի թեմային միայն ծանոթագրական կարգով կարողացա անդրադառնալ:

Փորձը ցույց տվեց, որ լեկցիա պատրաստելու ու կարդալու պոտենցիալ, այնուամենայնիվ, ունեմ:

Այլ կերպ ասած՝ բավականին հաճելի փորձ էր:  Լևոնը երկու օր առաջ ասաց ինձ. «Արի՛ լեկցիա կազմակերպենք, քանի ես այստեղ եմ», ու ես ասացի՝ «Լավ»:

Ոչ մի վայրկյան չեմ ափսոսում դրա համար, կարծում եմ՝ ֆորումի համար էլ սա շատ մեծ առաջընթաց է:
Լեկցիայի տեքստը (որ մասը գրավոր նախապատրաստել էի)՝ այստեղ:

Վատ երազ

Սարսափելիագույն երազ տեսա:

Requiem-ը բաց տեքստով

Վիպակը բաց տեքստով տեղադրեցի Twisted Perception-ում ու Ակումբում: Արդեն կան առաջին, բավականին դրական արձագանքները: Խոստովանեմ՝ մի փոքր հուզվում եմ, որովհետև առաջին անգամ պետք է փորձեմ տպագրվել: Հաջողություն կմաղթե՞ք:

Missa Pro Defunctis

Վիպակիս առաջին սևագրությունն ավարտեցի: Վերջնական վերնագիրը՝ «Requiem. Missa pro defunctis. Четыре минуты Джека Догерти» ստացվեց: Չեմ ասի, որ առանձնապես գոհ եմ, ու ինտենսիվորեն պետք է խմբագրեմ: Նամանավանդ խիստ պետք է աշխատեմ քերականական սխալների առումով: Ու մի քանի տեղ հապշտապ եմ ավարտել: Բայց դե առաջին տարբերակը կա (եթե հանկարծ մեռնեմ, տպագրելու բան կլինի):

Ջեննի

Ազատ ժամանա՞կ ունեք:) եթե դեմ չեք մանկական գրականությանը, փորձեք սա կարդալ.

Պոլ Գելլիկո,  «Ջեննի»

Գիրքն իսկապես հրաշալի է, շատ շնորհակալ եմ Անուկին, որ հայտնեց նրա մասին: Ու ծավալուն էլ չի: Սա հատուկ խիստ ծույլերի համար եմ նշում:

Օրվա երաժշտությունը (գիշերվա չորսին նույնիսկ պարզ էր, որ սա է).

Negative level of existence

Աղասի հետ էի ուզում հանդիպել, բայց իրեն հարմար չէր: Նստեցի ինչ-որ դպրոցի աստիճանների վրա ու սկսեցի նվագել: Հենց այնպես, ինքս իմ համար, մոտակայքում ոչ մեկը չկար: Վերջերս մտածում էի՝ նույնիսկ ես եմ սկսել տառապել ցուցամոլության ախտով. պառկեմ հրապարակի ֆանտանների բազրիքին ու ձեռքս մտցնեմ ջրի մեջ՝ ու կեսս պնդում է, որ դա լավ է, որովհետև մոտակա աղջիկներին օրիգինալ, պրովոկացիոն, միգուցե՝ բարկացուցիչ կթվա, մյուս կեսս հայհոյում է առաջին կեսիս, որ ձևական է դարձել, որ նման բաները կբերեն նրան, որ ես կդառնամ այն, ինչ ինձ ուզում են տեսնել՝ նրա հաշվին, ինչ ես կամ: Ու այն փոքր մասս, որն իսկապես ուզում է պառկել քարի վրա, վայելում է սառը ջրի հետ հպումը, նայում է լույսի ցայտերին: Բայց ինչքա՞ն էներգիա է ավելորդ տեղը վատնվում ներքին անիմաստ կոնֆլիկտի վրա՝ միայն հավասարակշռությունը պահպանելու նպատակով: Նման բաների պատճառով էլ ես ինձ վերջերս անընդհատ «սպառված» եմ զգում:

The Brown Bunny

Նորից վերադարձանք անկախ կինոյին:) իհարկե, ուրիշ բլոգում, ուրիշ ժամանակ: Այս անգամ խոսքը դերասան ու ռեժիսոր Վինսենտ Գելլոյի 2003 թվականի «Դարչնագույն Ճագարը» ("The Brown Bunny" Wiki/IMDB) արտհաուսային աշխատանքի մասին է, որը Կաննի նույն տարվա փառատոնում աղմուկ բարձրացրեց՝ հիմնականում սեռական բնույթի բացահայտ պատկերների պատճառով:

Բայց դա չէր, որ պատճառ դարձավ, որ ես իմանամ ֆիլմի մասին, առավել ևս՝ դիտեմ այն:

Ուզում եմ, որ ինձ հենց էսպես հիշեն: Մազերս հավաքած, ուրիշի կիթառով, ինքնաբերաբար Am բռնած, ակնոցներով:

Օղակներ

Օղակներով եմ քայլում: Նորից եկա երեք տարի առաջ գրեթե նույն ժամանակվա վիճակին: Նույն անտարբերությունն ու սառած վիճակը: Երբ մենք բաժանվեցինք, ես չէի լացում, գիտե՞ս: Արցունքները մի քանի ամսից եկան:
Օրվա երաժշտությունը՝

Օրվա երաժշտությունը՝

Իհարկե, նաև՝

This Sea of Bitterness I sink in...

Հետո էլ կասեն՝ կապ չունեն բաներն իրար հետ աշխարհում: Երեկ երթուղայինում շատ վատ էի, շոգ էր, խեղդվում էի, ու վերջին շարքում աղջիկ էր նստած իր երեխայի հետ: Ես նայեցի դեմքին (դե, դիմագծերն անալիզ անելով) ու հասկացա, որ Մարիամն էլ հիմա կարող էր նույն դեմքն ունենալ: Հինգ տարի հետո: Ու ուզում էի մոտենալ, ասել՝ Մարիամ, ու գիտեի, որ կասեր՝ սխալվել եմ, ինքը Մարիամը չի, ես էլ կասեի՝ էական չի, ուզում էի միայն ասել, որ ներել եմ քեզ:

Գերհոգնածություն

Առավոտյան արթնանում ես ու զգում՝ վատ ես: Ուղեղդ ինչ-որ բարդ ու աբսուրդ հասկացություններ է մոդելավորում (այս անգամ անիմե-պերսոնաժներին RSS ֆիդով փոխանցելու ու ինչ-որ քառաչափ արտապատկերումների միջոցով տեսակավորման հետ կապված), ցավեր ճակատային շրջանում, անքնություն, դիսկոմֆորտ (բայց ոչ կրիզերի մակարդակի, ու պառկելիս անցնում է):

Պետք է արձակուրդ վերցնել ամեն ինչից: Ցրվել, անջատել ուղեղը: Վերջապես սեքսով զբաղվել, երևի երկու ամսից ավել կլինի, որ սեքսի համար ժամանակ չի եղել: Բարձիթողի եմ արել ինքս ինձ: