Երեկ տուն գնալիս Աղասենց տան մոտով էի անցնում: Զանգեցի՝ գիտեի, որ աշխատանքի է:

«Պրիվ»:

«Բա՞յ: Հա, պրիվ»:

«Ի՞նչ կա: Ձեր տան մոտով էի անցնում, կարոտեցի մի տեսակ, զանգեցի՝ տեսնեմ ի՞նչ ես անում»:

«Տան մոտ... ափսոս քաղաք չես»:

«Կարամ իջնեմ»:

«Հա՞: Դե իջի: Հա, մեկ էլ, օֆիսի տեղը փոխել ենք: Արի Ամիրյանի ՍԱՍ-ի մոտ, զանգի»:

Ժամը մեկի կողմը, երբ արդեն մի փոքր հարբած օֆիսից դուրս էինք գալիս.

«Պատկերացնու՞մ ես, ինչ նիուդաչնիկ կլինեինք, եթե հիմա գնայինք բարերը՝ աղջիկ կպցնելու: Երկուշաբթի օրով»:

Պատասխանեցի.

«Դե, եթե ստացվեր, էնքան էլ նիուդաչնիկ չէինք լինի: Երկուշաբթի օրով»:

Խաչմերուկում մի տաքսիստ իր մեքենան էր հրում՝ խոդից ընկել էր: Առաջարկեցի՝ հրենք:

«Աչքիս հենց դա էլ նստելու ենք»,- ասաց Աղասը:

Օգնեցինք վարորդին, պինդ բիձուկ էր: Ու նստեցինք:

«Շունչռներդ կտրվում է, չէ՞: Ծխելուց է: Ես էդ ծխախոտ հորինողի մերը...»

Էլ ինչ ասեմ, որ միայն Աղասի շունչն էր կտրվում, նա էլ ծխելը թողել է:

Լավ օր էր: