Ես պարանոիկ եմ: Համենայն դեպս, այդպես է թվում: Իմ շրջապատի տարբեր մարդկանց նայելիս միանգամից տեսնում եմ, թե ինչպես ու ինչ հանգամանքներում ինձանից երես կթեքեին: Ում հետ համախոհ լինելու պատճառով: Եվ այլն:
Ամենավատն այն է, որ պարանոյաս երբեմն արդարանում է: Օրինակ... լավ, անուններ չեմ տալիս: Բայց միևնույն է, աշխարհում ավելի վատ բան չկա, քան տանը փակված պարանոիկը:
Երբ ինչ-որ մեկը պետք է գա մոտդ, ժամը հինգն է՝ չկա, զանգահարում ես՝ անհասանելի է, ոչ ոք չի կարող պատասխան տալ, ու միգուցե պետք էլ չի պատասխան մի հարցին, որի հանգամանքներին ոչ մի կերպ ծանոթ չես: Իսկ պարանոյան տալիս է պատասխան: Ու շատ մեծ է նրա ասածը գոնե լսելու գայթակղությունը:
Երբ ընկերներիցդ մեկը սկսում է գովել թշնամիներիցդ մեկին, պարանոյան ականջիդ շշնջում է՝ շուտով:
Պարանոյան ունի բոլոր հարցերի պատասխանը: Ի՞նչ հոգ, եթե այն հաճախ ստում է: Կռացիր, ականջ դիր: Ու կխելագարվես:
Posts
No comments:
Post a Comment