Ոչ առօրեական առօրյա

Թիվիում գործ ունեի, մի քանի սուբտիտրեր փոխելու հարց էր (համ էլ, լոգոյի փողը ե՞րբ եք տալու): Պատկերացրեք, ֆիլմի ցուցադրման իրավունքը գնվում է կինոընկերությունից, բայց ֆիլմը վերցնում են մեկ այլ կազմակերպությունից, որը սատանան գիտի որ տեղից այդ ֆիլմը գտնում է, թարգմանում, սուբտիտրեր դնում ու տալիս մերոնց: Հիմա պատկերացրեք. հայթհայթած ֆիլմը, սուբտիտրերով հանդերձ, տակի տողում չինական գովազդներ է պարունակում: Թիվին (ի դեմս Թոմիկի) զանգում է ինձ, ես գնում եմ թիվի, սուբտիտրերն առանձնացնում եմ ֆիլմից, սև ժապավենով ծածկում-մոնտաժում եմ չինական գովազդները, սուբտիտրերը նորից դնում եմ իրենց տեղը: Ինչից հետո, ինչքան էլ սիրտս դրանից չցավա, ֆիլմը գնում է ցենզուրվելու: Իրանական հեռուստաընկերությունների ցենզուրան լրիվ պատմություն է. մի անգամ նրանք ֆիլմի մեջ լվացքի պարան են ցույց տվել, որի վրա կանացի ներքնազգեստ էր: Իրանական արտադրության պառավները զանգել ու բողոքել էին:

Մի անգամ այդ ցենզուրայի պատճառով զվարճալի պատմություն է եղել. իրանական մի հեռուստաընկերություն գնել էր ճապոնական «Աղքատություն Ու Անառակություն» սերիալի ցուցադրման իրավունքը: Ֆիլմի հերոսուհին «երազանքներով տոգորված» հեռանում է տնից ու աղքատության մեջ է ընկնում, ինչի պատճառով սկսում է մարմնավաճառությամբ զբաղվել: Ֆիլմում նույնիսկ էրոտիկ տեսարաններ կային: Իրանում սյուժեի բոլոր սեռական ենթատեքստով գծերը կտրել էին վերնագիրն էլ թարգմանվել էր՝ «Օտարության Մեջ»: Արդյունքն այնքան տարբեր էր ստացվել օրիգինալից, որ ճապոնացիներն իրանացիներից գնել էին այդ նոր տարբերակը ցուցադրելու իրավունքը:)))

Վերադառնալիս արդեն բավականին ուշ էր, գնացի կանգառ: Եկավ 46-ս՝ բավականին լիքը: Ետևից մի ուրիշ 46 էր կապած, դատարկ (հետո վարորդն ասաց, որ ռեյսի ընթացքում շարժիչը «խփել» էր0): Մի մարդ մոտեցավ, երկրորդ 46-ի վարորդին հարցրեց՝ նստե՞մ: Ու նստեց: Դե, մնացածն էլ նստեցին, ես էլ նրանց մեջ: Ահավոր ծիծաղելի էր, երբ ինչ-որ մեկն ասում էր՝ կանգառում կպահեք, վարորդը բացում էր դուռն ու գոռում՝ Գագո՜ (ասենք թե), կանգա՜ռ կանես մի անգամ էլ գոռաց՝ էս պավառոտից հետո քեզ ետմահու հերոս են տալու:)))

Ասեմ, որ երկու օր է, ինչ տաքություն չունեմ, արդեն դուրս եմ գալիս տնից:

Freak the Mighty

(Max) 'And then... I started connecting all these things I was thinking about. And I had a crazy thought. Since Freak showed me I could read a book, maybe I could write one, too. Then I thought to myself, "Who are you kidding, Max Kane? You got no brain." So I wrote that down. And then kept on going... until it was spring again and I reached my last page. Now, only this dumb writer could get writer's block on his last page. You see, I just didn't know how to end it.

"Yet some men say in many parts of England that King Arthur is not dead, that he shall come again, that there is written this verse upon his tomb, which lies at the bottom of the lake, "Here Lies King Arthur, Once And Future King."

Once AND future king.

Now, that could either mean that he will come again... or, I had a better idea that when someone so great once was then someone so great will always be. And by the time we get here, which I guess should be the end, you're gonna know the story of Freak the Mighty, who slayed dragons, saved maidens and walked high above the world.

Դոպլերներ

Խորհուրդ եմ տալիս՝ զգուշացիր դոպլերներից: Երբ հանդիպես նրան, նա լքված, աշխարհից նեղացած, դատարկված կլինի: Միանգամից փնտրիր այն մարդուն, ով լեղապատառ փախել է նրանից. եթե այդպիսին կա, ապա դու գործ ունես դոպլերի հետ:

Դոպլերը միանգամից շատ ընդհանուր բան կունենա քո հետ: Նա քեզ շատ հետաքրքիր կհամարի, կլսի քեզ, կհասկանա բոլոր հարցերում: Ոչ թե կձևացնի, այլ իսկապես կհասկանա. ու դա ամենասարսափելին է:

Դոպլերը քեզ սպունգի նման կքաշի իր մեջ: Քո երաժշտական ճաշակը, հագնվելու, գրելու, խոսելու ոճը, բառապաշարը, հիշողությունները. ամեն ինչ: Մինչև մի օր ձեր տարբերությունն աննշմարելի չդառնա: Դոպլերը սնվում է մարդկանց ներքնաշխարհով: Երբ դա տեղի կունենա, դոպլերը կհայտարարի, որ ինքն է օրիգինալն ու կասկածի տակ կդնի քո գոյության իրավունքը: Կոչնչացնի քո հեղինակությունը, հասարակական դիրքը, կփչացնի կյանքդ, մարդկանց քո դեմ կտրամադրի, որ դու միշտ ստվերում մնաս: Դոպլերը քո կյանքով է ապրում:

Ինչպե՞ս պայքարել դոպլերի դեմ: Երբ տեսնես նրան, շրջվիր ու գնա, առանց ետ նայելու: Մի թույլ տուր որ նա խղճահարությունդ կամ համակրանքդ շահի: Հենց նրա հետ ընդհանուր բան տեսնես, դատապարտված ես: Իսկ եթե բռնվել ես ու դոպլերն արդեն քեզ ստվերն է հրում, մի դիմադրիր: Դա հենց քո հաղթաթուղթն է: Թաքնվիր ստվերում: Մի մոռացիր՝ դոպլերը դու չես: Կորցնելով քեզ, նա հոգեբանորեն ավելի ու ավելի «կճարպակալի», կպատվի արհեստականություններով ու ձևականություններով: Եթե բավականաչափ շատ է կրկնօրինակել քեզ, դեռ որոշ ժամանակ կպահանջվի, մինչև նա դուրս կգա քո թաղանթից ու նորից իր խղճուկ ու դատարկված տեսքը կստանա: Սպասիր, ու աճիր քո բնական աճով: Քանի դեռ դու աճում ես, քո դոպլերը նեխում է:

Հետո հայտնվիր ու պարզապես ապրիր: Թող նա տեսնի: Փայլիր: Բայց ոչ մի ներողամտություն, ոչ մի ուղղակի շփում մի ունեցիր դոպլերի հետ, այլապես ամեն ինչ կկրկնվի: Պարզապես փայլիր: Ու քո փայլը նրան կմոխրացնի:

Singalong

Նորից վերսկսում եմ առաջին լիամետրաժ ֆիլմիս՝ «Singalong»-ի վրա աշխատանքս:

Սցենարի ուրվագծերը նորից աչքի անց կացրեցի, լրացրեցի, բայց սցենարին լրջորեն կանդրադառնամ ավելի ուշ: «Singalong»-ի համար առանցքային է սաունդտրեկը, որը դեռ պետք է ավարտին հասցնել: Յոթ ավարտուն մեղեդիները, որոնց մշակումները կլինեն ֆիլմում, դրել եմ Last.fm-ում. հետաքրքիր կլինի ձեր կարծիքն էլ իմանալ: Հենց ակտիվանան, հղումներ կդնեմ: Նշեմ, որ «It's Cold in this House»-ը իմ «Ցուրտ է այս տանը» երգի գործիքային տարբերակն է, մշակված հենց սաունդտրեկի համար, իսկ «Tower Struck Down»-ը հիմնված է Կարլ Օրֆի «O Fortuna» գործի վրա:

Իսկ քանի սաունդտրեկները պատրաստ չեն, (աշխարհում ամենասեքսի տղայի) մի քանի կիթառով նկարներ.

Ստացվեց)))

Սաունդտրեկային մեղեդիներից քանիսը պատրաստ են, կարող եք լսել կամ քաշել այստեղ:

Garden Of Snakes

Հին դիզայններս էի բզբզում, խմբի պլակատներից մեկին հանդիպեցի: Հետաքրքիր է, ե՞րբ ամբողջական կազմ/բավականաչափ էներգիա կունենամ, որ նորից զբաղվեմ Garden Of Snakes-ով:

Լավ, խոստանում եմ, հենց նոր կիթառ գնեմ, մի քանի համերգ կկազմակերպեմ, որ մարդիկ հիշեն, որ դեռ կամ)))

Տաքություն ունեցած ժամանակ գինի հառռռբելն ու երգեր երգելն մի այլ կայֆ ա)))

In the jail that held Mc Swiney
In the prison where he died
Lies two daughters of old Ireland
And they fill my heart with pride
For I know that England wishes
That we'd let them die alone
But the voice of dear old Ireland
Cries for us to bring them home

Hear it ring on the air
It's the voice of my country so fair
Can't you feel can't you see
The IRA will set them free

Twas the love of dear old Ireland
Brought them to a prison hell
But the ghosts of Pearse and Connolly
Filled their lonely prison cell
Clarke and Plunkett stand beside them
Mc Donagh Mc Dermott and Wolfe Tone
And all the voices of old Ireland
Cry for us to bring them home

So I pray you men of Ireland
Don't betray our daughters true
Proudly stand beside our heroes
Lest they die for me and you
Though the tyrant would deny us
We can break their hearts of stone
And all of Ireland will be singing
When we bring our daughters home

Մի քիչ молодежная-террористическая ստացվեց (ալյա «Jingle Bombs»), բայց դե)))

Մի քանի զվարճալի պատմություն:

Մի անգամ Աբովյանով քայլում էի ուշ ժամի, այնտեղ էլ մի բոմժ մուրացկան կա (Սիլ Պլազային կից): Անցնում էի կողքով, մեկ էլ վերև նայեց ու զարմացած ասաց.

«Վայ քու արա»:

Բառացիորեն, հենց այդպես էլ ասաց)))

Մի անգամ էլ ինչ-որ աղանդավորական մոտեցավ.

- Կուզեի՞ք, որ ես ձեզ հասցնեի աստծո խոսքը:

- Չէ, շնորհակալություն, լավ է:

- (քթի տակ) Է, դե տանձիս թե չուզես:)))

Տակ, առաջին սեր, կոնչերտո ջութակի ու նվագախմբի համար, ռե մինոր

Եթե սպասում եք նոստալգիկ ու սենտիմենտալ պատմություն լսել իրար թաթիկներից բռնած զբոսնող դպրոցականների մասին, ապա հիասթափեցնեմ ձեզ՝ այդպիսի բան իմ մոտ չի եղել (էժանագին ռոմանտիկայի նոպաները մոտս սկսեցին բարձր դասարաններում ու ինստիտուտի ցածր կուրսերում):

Adagio

Իհարկե, կար Նա) Նա-ին անվանենք Լիլիթ, որովհետև անունն իսկապես Լիլիթ էր: Լիլիթը հորաքրոջս հարևան բժշկի աղջիկն էր. շիկահեր, ակտիվ երեխա էր, այնքան գեղեցիկ))) Բացի այդ ամենից, նա նաև մրցակիցս էր՝ ես երկրորդ Բ դասարանի ամենաուժեղ գերազանցիկն էի, նա՝ երկրորդ Ա-ինը: Եթե մեր ծնողները փորձում էլ էին կոմունիստական ձևերով մեր միջև մրցակցություն սերմանել, դա նրանց մոտ չստացվեց. շատ արագ մենք անբաժան ընկերներ դարձանք: Միասին նստում ու մոնոպոլիա էինք խաղում՝ ժամերով, նույնիսկ օրերով:

Ասեմ, որ շատ կեղտոտ էի խաղում. բանկից փողեր էի ցրում, տներն էի խառնում, բայց ոչ թե նրա համար, որ հաղթեմ, այլ որ խաղը չավարտվի: Կարելի է ասել՝ մենք մի անվերջանալի երկար խաղ էինք խաղում: Ձեր իմացած մոնոպոլիաներից չէր. մեծ դաշտով, երեք «օղակներով»՝ ազնիվ, կրիմինալ ու էլիտար:

Հիշում եմ, որ իմ համար «բախտ» էր բացում: Դե, աղջիկները սիրում են այդ տարիքում նման բաներով տարվել: Ինչ-որ բարդ հաշվարկ էր ԶԱՔՍ (ուղղագրական սխալն առկա էր կոնցեպտուալ նպատակներով) ու ՍԱՀՆԱԿ բառերի տառերի հետ կապված, մի քանի աղջիկների անուններ էի տալիս, իբր թե որոշում էր, թե ում հետ ինչ հարաբերություններ են լինելու: Ասեմ, որ այս ամենը ես չէի հորինել: Զ-ն չեմ հիշում, ինչ էր նշանակում, Ա-ն նշանակում էր, որ ամուսնանալու եմ այդ աղջկա հետ, Ք-ն, իհարկե, նշանակում էր, որ այդ աղջկան, հմմ, դոմփելու եմ (ի ամոթ ինձ ասեմ, որ երկրորդ դասարանում ես չգիտեի, թե դա ինչ է, իսկ Լիլիթը գիտեր իհարկե, ես գիտակի դեմք էի անում ու չէի հարցնում), Ս-ն՝ որ սիրահարվելու եմ: Ես ամեն անգամ նրա անունն էլ էի տալիս, բայց երբեք ոչինչ չէր ստացվում: Չնայած, հիմա որ մտածում եմ, գոնե այդ հարցում այդ «գուշակությունն» ինձ ճիշտ պատասխան տվեց:

Ավելորդ կլինի ասել, որ ոտքերիս մատներից մինչև ականջներիս ծայրերը սիրահարված էի նրան: Մինչև հիմա չեմ հասկանում, թե ինչպես, բայց սիրահարված էի: Անընդհատ ուզում էի ասել, ու երևի կասեի, եթե ամեն ինչ այդպես հանկարծակի չավարտվեր:

Մի օր իմացա, որ ընտանիքով տեղափոխվում են Երևան: Ես ու Լիլիթը խոստացանք գտնել իրար, ինչ էլ լինի: «Նորք պանսիոնատի մոտ», ահա թե ինչ ասաց ինձ:

Ես մտքումս խոստացա նրան միշտ սիրել: Մենք միասին անց կացրեցինք մոտ կես տարի:

Largo

Մի կես տարուց ես էլ Երևան եկա: Այդ պահից սկսած ես փորձում էի պահել խոստումս, բայց ոչինչ չէր ստացվում: Երբ փորձում էի ազգականներիցս ինչ-որ բան իմանալ, ազգականներս սկսում էին կատակներ անել այդ առիթով, ինչն իմ համար ստորացուցիչ էր: Դրա համար էլ ես սկսեցի փակվել ինքս իմ մեջ, ոչ մեկին ոչ մի բան չէի ասում: Շատ մարդիկ չէին կարողանում բացատրել իմ տրամադրության կտրուկ անկումները, բայց իմ ինչի՞ն էր դա պետք:

Լիլիթին չորս տարի չգտնելուց հետո հանձնվեցի: Իհարկե, «երիտասարդ» այրու կյանք էի վարում, ուրիշ աղջիկների նկատմամբ ուշադրություն ցուցաբերելով, որ իմ պրոբլեմներն ուշադրություն չգրավեն ու ծաղրի առարկա չդառնան: Ես փոքր ժամանակ անասելի զգայուն էի ծաղրի նկատմամբ. անսովոր անունը, բնականաբար, խնդիրներ էր ստեղծում բակում (ինչքան էլ դա տարօրինակ հնչի՝ ոչ դպրոցում), իսկ սիրային պլանում ամենաթեթև ակնարկը հորս կատակների առիթ էր դառնում, ու ոչ մեկը չէր հասկանում, թե ինչքան վատ եմ ես զգում դրանից:

Այլ կերպ ասած՝ ես մնացել էի ինքս իմ հույսին:

Երբ առաջին անգամ հանդիպեցինք, 94 թվի ամառն էր: Երբ հանդիպեցինք նորից, արդեն 2001 թվի օգոստոսն էր: Ահա թե ինչպես դա պատահեց. մի անգամ ինձ զանգահարեց մեր ընդհանուր ծանոթներից մեկն ու խոսքի մեջ ասաց. «Գիտե՞ս, Լիլիթի հետ էի խոսում, քեզանից էր հարցնում»:

Allegro Molto

«Իսկապե՞ս», հարցրեցի ես՝ լսածիս չհավատալով: Չեք պատկերացնի, ինչպես էր սիրտս բաբախում:

«Հա, իր մեյլն էր տվել, որ փոխանցեմ քեզ»:

Առաջին կուրսը նոր ավարտած, տասնվեց տարեկան տղա էի: Պատկերացնու՞մ եք, ինչեր անցան մտքովս: Պատկերացրեցի, որ նա էլ է այս ամբողջ ընթացքում փնտրել ինձ, որ նա էլ է... սիրե՞լ ինձ: Այո, ես այդպես պատկերացրեցի:

Իրար հետ թեթևակի խոսեցինք՝ չափազանց հուզված էի, որ հեռախոսով երկար խոսեմ: Լիլիթն ասաց, որ շուտով իր ծննդյան օրն է. օգոստոսի 13-ին)

Ճիշտն ասած, չէի սպասում, որ մարդ կարող է իր ծննդյան օրը դիսկոյում նշել (ասեմ, որ դա առաջին ու վերջին անգամն էր, որ ես դիսկո ոտք դրեցի): Հանդիպեցինք ու... ճանաչեց: Ես էլ ճանաչեցի, չնայած երկուսս էլ անասելի փոխվել էինք: Նայեց ինձ, ես ժպտացի, նա էլ ժպտաց: «Բայանդու՞ր», հարցրեց: «Լիլիթ», ես տեղս չէի գտնում: Ինձանից բարձրահասակ էր դարձել (տասերորդ դասարանում իմ բոյը 1,42 էր, երկրորդ կուրսի սկզբում՝ 1,60, հիմա՝ 1,77): Էլի գեղեցիկ էր, բայց ինչ-որ խորթ, վանող բան էր ավելացել, որը ես տարիքի հետ սովորեցի ճանաչել. Լիլիթն էքստրովերտ էր դարձել:( այլ կերպ ասած, նրա «հասարակական ես»-ն «անձնական ես»-ից ավելի մեծ էր:

Երբեք չեմ սիրել պարել. այդ օրն էլ բացառություն չէր: Ես եկել էի միայն մի նպատակով. ասել ամեն ինչ, որ կիսատ էր մնացել: Փարթիի մեջ տեղում ես հնարավորություն ունեցա դա անել:

«Գիտե՞ս, ես քեզ սիրում էի»:

«Գիտեմ, գնալուց առաջ Էդգարը քո նամակը բերել էր»:

«Ի՞նչ նամակ»:

«Դե, որ գրել էիր: Էդգարը բացել-կարդացել էր, ծիծաղելով բերեց»:

Գրողն ինձ տանի, թե ինչ-որ նամակ էի գրել: Մինչև հիմա էլ այդ ամենն իմ համար գաղտնիք է մնում:

«Իսկ դու ինձ սիրու՞մ էիր: Եթե քեզ այն ժամանակ ասեի, ի՞նչ կանեիր»:

«Ինչքան հիշում եմ՝ չէի սիրում: Համ էլ կջղայնանայի»:

«Իսկ... եթե սիրու՞մ էիր»:

«Չէ, հաստատ չէ: Ես այդ ժամանակ այդպիսին էի»:

Ասես ամեն ինչ երազի մեջ կատարվեր. հիշում եմ՝ ինչպես սեղանից տանձ վերցրեցի ու կծեցի: Որդնած էր: Ինչևէ, ես այն մինչև վերջ կերա:

Աուդիոգրքեր

Վերջապես նորմալ քնեցի: Մոտ տասնմեկ ժամ անընդմեջ: Չէին սպասում, թե կստացվի:

Լսում եմ Սթիվեն Քինգի «Սև Աշտարակի» առաջին մասի աուդիոգիրքը: Ասեմ, որ գիրքը հիանալի է գրված, նամանավանդ վերամշակված (հեղինակի կողմից վերամշակված, ոչ թե ինչ-որ մեկի վերապատմած-պարզեցրած-կրճատածը): Անձամբ ես այրվելու արժանի հերետիկոսներ եմ համարում այն մարդկանց, ովքեր աուդիոգրքերն օգտագործում են գործով զբաղված ժամանակ գիրք լսելու համար: Անձամբ ես դրանք օգտագործում եմ, երբ աչքերս չեմ ուզում լարել կամ երբ գիրք կարդալը հարմար չի (ասենք՝ երթուղայինում):

Չնայած՝ դե, այդ մարդկանց կարդացածն էլ սովորաբար այնքան թեթև բան է լինում, որ կարող են ականջի պոչով լսել, իրենց գործն էլ զուգահեռ անել: Պատկերացնում եմ, «Սև Աշտարակի» վախենալի պահերը լսող ու աման լվացող մարդն ինչպես է կասկածանքով ու վախով նայում ետ, ստուգում, արդյո՞ք ատրճանակները գոտու վրա են, կամ՝ Տոլկիենի «Մատանիների Տիրակալը» լսող մարդն ինչպես է շորերը պարզաջրում նույն կատաղությամբ, ինչպես ռոհիրրիմներն են օրկերին ջարդում)))

Բացիր աչքերդ

Մի աղջիկ կար, ում հետ ես ժամադրվում էի շենքերի տանիքներին: Բառիս բուն իմաստով: Մի անգամ նույնիսկ ամբողջ գիշերը տանիքին անց կացրեցի, որ առավոտը շուտ նրան տեսնեմ: Նա էլ իմ համար նախաճաշ էր բերել:

Լավ աշուն էր: Ինչ-որ արիստոկրատիկ բան կար մեր զույգի մեջ, երևի հազվագյուտ դեպքերից էր, որ ես ինձ «հարդարված» տեսքի էի բերել:

Ես անսովոր վառ երազներ եմ տեսնում, գիտե՞ս: Ես տարբերություն չեմ դնում իրական ու երազային իրադարձությունների միջև: Երևի միայն այն հարցում, որ երազներս միայն իմն են: Ինչ էլ լինի, ինչ էլ ունենաս, մի օր արթնանում ես՝ ու չկա:

Չափից դուրս հաճախ եմ կոմպրոմիսի գնացել ինքս իմ խղճի հետ, նամանավանդ աղջիկների հարցում: Բայց ախր ես ուրիշ կյանքերով էլ եմ ապրել, ուրիշ մարդկանց հետ: Թե երազում, թե արթմնի: Մարկ Պաուլերի դրած նկարը հիշեցրեց: Ես շատ տարբեր կյանքերով եմ ապրել: Բայց ամեն անգամ արթնանում էի, ու դա չկար: Մի կողմից վատ է՝ բան չկա, որի վրա կարող եմ հենվել, մյուս կողմից՝ ախր հենարանները վատ սովորություն ունեն սոսնձվել ու բալլաստ դառնալ: Ու ես ազատ եմ նոր կյանք սկսել:

Էհ) ցանկացած դեպքում, մի օր ես արթնանում եմ, ու այդ ամենը չկա: Հանճարեղ ռեժիսոր է Ամենոբարը. նրա «Բացիր աչքերդ» ֆիլմն այս վիճակը հիանալի է նկարագրում:

Բացիր աչքերդ, Սոֆ:

Չձանձրացրեցի՞:

Արդեն տաքություն չունեմ: Տրամադրությունս էլ, ինչպես երևում է, սկսեց բացվել:

Սաֆարին ափդեյթից հետո սկսեց աշխատել Վիստայի վրա, ուրախությանս չափ չկա: Ընդհանրապես, եթե ինչ-որ մեկը չի օգտվել Սաֆարիից, ինքը չգիտի, թե ինչ ա իսկական բրոուզերը: Ինչքան տանջվեցի Օպերայի քմահաճությունների պատճառով: Օրինակ, վերջինը, որը կարծես թե վերջն էր իր վիդջեթներով ու մնացած համով բաներով, Ֆեյսբուք խրոնիկապես հրաժարվեց լոգին լինել: Ինտերնետ Էքփլորեր 8-ն առաջին մի քանի օրը լավ աշխատեց, նույնիսկ զարմացել էի: Մինչև Էջաքսով էջ մտա: Օրինակ՝ ֆոտոբաքեթ: Ու սկսեց ամեն տառը գրելուց մտածել... Մոզիլլայի հետ ուրիշ պատմություն է: Մի քանի ժամ աշխատանքից հետո սկսում է հիշողությունն այնպիսի տեմպերով խժռել, որ ԱյԹյունսս սկսում է կտրտել:

Բայց Սաֆարին, իմ սիրտը պատկանում է կծած խնձորներին:

Տակ, տեխնիկական բաժինը փակենք, անցնենք գրականին: Քանի որ վաստակաշատ ֆենտեզի կարդացող եմ, մի քանի խորհուրդ տամ սկսնակ ֆենտեզի գրողներին անտագոնիստների մասին:

Մոտիվացիա: Ժողովուրդ, ձեր բացասական հերոսների մոտիվացիան եթե համոզիչ չլինի, քանի թուր էլ տաք ձեռքերը, օրկերի քանի հազարանոց բանակ էլ դնեք ետևը, նա համոզիչ չի դառնա: Իսկ մոտիվացիան ընտրելիս զգույշ եղեք, որ մոտիվացիան համապատասխանի անտագոնիստի անհատականությանն ու մասշտաբին: Ցանկացած դեպքում, անտագոնիստների դասակարգման համար կարելի է կիրառել ռեսլինգում կիրառվող տարբերակը.

Crazy heel

Գժված տիպ: Վտանգավոր, անկանխատեսելի: Հաճախ մեղադրում է ուրիշներին իր անհաջողությունների մեջ, առանց պատճառի հարձակվում սրա-նրա վրա: Ամենից հաճախ ձգտում է ճանաչման կամ իշխանության: Օրինակ՝ Հերոստրատը:

Monster heel

Հրեշ, ուրիշներին իր ուժով բազմակի գերազանցող, ամեն ինչ իր ճանապարհին ոչնչացնող անտագոնիստ: Երբեմն՝ նպատակ չունենալով դա անել: Օրինակ՝ Քինգ Քոնգը:

Egotistical heel

Էգոիստ: Ունի նպատակ, որին հասնելու համար պատրաստ է չափից դուրս հեռու գնալ ու զոհաբերել ուրիշ մարդկանց կամ նրանց նպատակները: Կարող է ձգտել փողի, իշխանության կամ այլ բաների: Սովորաբար մակերեսային տիպ է, նրան անիմաստ է գլխավոր անտագոնիստ դարձնելը: Սովորաբար այդպիսի հերոսներն իրենց ագահության պատճառով պրոբլեմներ են ստեղծում թե իրենց, թե ուրիշների համար: Օրինակ՝ Սուպերմենի թշնամի Լեքս Լյուտերը: Քանի թողարկում էին հեղինակներն ապարդյուն նրան տարբեր հատուկ զենքեր ու սուպերուժերով օգնականներ տալիս, ներառյալ կրիպտոնիտը՝ քարը, որը Սուպերմենին զրկում էր իր ուժերից: Միևնույն է՝ Լյուտերը «համոզիչ չէր»: Իսկ Բեթմենի «Ջոկերը» (Crazy heel) միանգամից «կպնում է սրտիդ»:

Popular heel

Անտագոնիստի հատկանիշներով օժտված հերոս, ներկայացված դրական կոնտեքստում: Նա կարող է խաբել, խորամանկել, ահաբեկել, մասսայական ջարդեր ու ավերածություններ կազմակերպել, բայց մնալ ընթերցողի սիրելին: Մայքլ Մուրկոկը, դատելով առաջին գրքի նախաբանից, փորձել է իր Էլրիկին ստեղծել այս կատեգորիայի մեջ, բայց անհաջող. Էլրիկն իրականում «չարյաց փոքրագույն» ու «հանգամանքների զոհ» կատեգորիայի պրոտագոնիստ է: Ինչն է մեղավորը. Մուրկոկի մոլուցքն Էլրիկի ամեն քննադատելի արարքի համար արդարացում գտնել: Այս դասի հիանալի ներկայացուցիչներ են Ալան Մուրի V-ն ու Ֆրենկ Միլլերի «Մեղքերի Քաղաքի» Դուայթը: Հաճախ նրանց կարելի է բացատրել «նպատակն արդարացնում է միջոցները» սկզբունքով:

Delinquent heel

Հակահասարակական, «քյառթու» տիպ: Փորձում է վախեցնել մարդկանց, ճնշել, վանդալիստական վարք է ցուցաբերում: Նա հերոսի հետ նույն միջավայրում է ապրում ու բոլորին ստիպում է խաղալ իր կանոններով: Իսկ իր կանոններով նա միշտ հաղթող է, հակառակ դեպքում նա ազատ է փոխել կանոնները: Գլխավոր անտագոնիստ դարձնելու համար անհրաժեշտ է ուրիշ կարգերի գծերի հետ միախառնել ու մեծ վարպետություն ցուցաբերել:

Foreign heel

Այս կետում շեղվենք ռեսլինգային բնորոշումից ու տանք նոր սահմանում. նա «օտարածին մարմին» է հերոսի աշխարհի համար, աշխարհը կասկածի տակ է դնում նրա գոյության իրավունքը, դրանով նրա վրայից հանելով ցանկացած բարոյական պահանջ: Մարդկանց տեսանկյունից նա հրեշ է: Կարող է լինել նվաճող կամ ինքնապաշտպանվող: Օրինակ՝ «Մատանիների Տիրակալի» Սաուրոնը:

Իհարկե, սրանք միայն «թելեր» են, իսկ լավագույն անտագոնիստները միայն մի թելով չեն հյուսվում: