Ազնվորեն որ ասեմ՝ կյանքի շատ տարօրինակ շրջանով եմ անցնում: Բավականին հետաքրքիր վհատություն է մոտս, որը վարքիս վրա գրեթե չի ազդում: Ու զուգահեռ այնքան տարբեր ճառագայթներ են անցնում:
Օրինակ, երկու օր առաջ հեռուստացույցով ճապոնական «Takeshi's Castle» խաղն էի դիտում (որի մասին պատկերացում կազմելու համար կարող եք դիտել հաջորդ տեսանյութը).
Ու ծիծաղում))) Հետո գիշեր էր, քայլում էի քաղաքով, ամեն ինչ այնքան պարզ էր երևում. նայում էի հրապարակում վաճառվող գույնզգույն լույսերին, հեռուստաաշտարակին, ընդհանուր՝ ինչքան լույսի ճառագայթներ կային, նույնիսկ Հյուսիսային պողոտայի վրա գտնվող գիշերային ակումբի դիմաց ընկած կանաչ գծերը, հետո ամեն ինչ նորից սև էր:
Հետո էլի երթուղայինում նստած էի, մի փոքր հարբած: Չեմ սիրում տաքսիով կամ ոտքով տուն գնալ: Փարթիներից ուշ ժամի միայնակ տուն վերադառնալուց, միայնակ նստելուց, հաց ուտելուց ու միայնակ անկողին գնալուց տխուր բան աշխարհում չկա:
Posts
No comments:
Post a Comment