Գոլդի

Երբեմն չես էլ պատկերացնում, ինչքան հեգնական կարող է հետդ լինել կյանքը:

Երեք տարի, վեց ամիս, տասնչորս օր: Անցել է երեք գրողի տարած տարի, վեց գրողի տարած ամիս, տասնչորս գրողի տարած օր:

Հինգ անց կես է, մտնում եմ տուն:

Մայրս. «Վայ, լավ ա եկար, մի հատ կասե՞ս էս դուխին ինչ ա»:

Բացում եմ տուփը, փչում եմ կափարիչի մեջ, թափ եմ տալիս, որ սպիրտի հոտն անցնի: Հետո մոտեցնում եմ քթիս:

«Christian Dior, "Pure Poison", հաստատ»:

«Համոզվա՞ծ ես»:

«Ահամ: Չէի շփոթի»:

Christian Dior, "Pure Poison": Հիշու՞մ ես Depeche Mode-ի «Playing the Angel» սկավառակը, որի տուփն այնպես էր ներծծվել օծանելիքովդ, որ մի քանի ամիս դեռ հոտ էի քաշում: Երևի չես հիշում: Չես ուզում հիշել: Ու օծանելիքդ էլ երևի փոխել ես:

Իսկ ես հիշում եմ: Ու այսօր էլի Depeche Mode եմ լսելու: