Պետք չի նայել մատին («Ամելի» ֆիլմում այդ առիթով բավականին դիպուկ նկատողություն կա): Նայեք մատի ուղղությամբ: Գիտեմ՝ ես թիթիզի մեկն եմ))) բայց չդիմացա գայթակղությանը:
Մնացած առումներով, ի՞նչ ասեմ: Շատ լավ բան՝ Անին վերադարձել է, թռավ գիրկս: Անասելի կարոտել էի:
Վատ բաներ՝ կասկածներ կան, որ ես ինքս ինձ սպանում եմ որոշ մարդկանց լուսանկարները պեղելով, դրանք նայելով ու տխրելով:
Բայց հետո հետաքրքիր բան հասկացա: Ես դադարել եմ ուրիշների մտքերին հետևել:
Համ էլ՝ ինձ այսօր սովորեցրեցին քայլել աստղերով: Մնում է՝ սովորեմ:
Անի, շատ ճիշտ ես ասում: Ես իսկապես անցյալով եմ ապրում: Իսկ ուրիշ ի՞նչ է ինձ մնում անել:
Posts
No comments:
Post a Comment