Միայն այսօր հայտնաբերեցի, որ սեփական ձեռքով դիզայնած բլոգս... մանուշակագույն է:
Երբեմն վախենում եմ պատկերացնել, թե ինչքան խորն են սպիերը:
Հետո՝ այսօր գրածդ մի բան կարդացի, ու իրականում զգացի, որ կամ իսկապես քո համար էական նշանակություն չեմ ունեցել, կամ էլ երկար ժամանակ ինքդ քեզ համոզել ես: Չգիտեմ, ցավոտ էր, նույնիսկ սիրտս ծակեց, բայց վիրավորանք չեմ զգում:
Քո հիշողություններն են, ազատ ես նրանց հետ անել, ինչ ցանկանում ես:
Հո չեմ կարող պահանջել, որ իմ նման անցյալով ապրես:
Գոնե դու առաջ շարժվիր: Թեկուզ այդ գնով: Որովհետև ես արդեն հասել եմ, ուր պետք է հասնեի, ու էլ առաջ գնալու ոչ ուժ ունեմ, ոչ էլ կարիք:
Posts
No comments:
Post a Comment