Վիրուսը, ծակել-անցնելով բջջաթաղանթը, շպրտում է իր պատյանը, մուտք է գործում բջջի կորիզի մեջ ու սկսում է կրկնօրինակել սեփական ԴՆԹ-ն: Մինչև բջիջը վերածվում է վիրուսի կրկնօրինակներով լցված թաղանթի:
Քյառթերն իրականում սերունդ չէին: Ետին պլան՝ լավագույն դեպքում: Դրա համար էլ նրանց կանցնենք առանց երգի ու համարի:
Հիմա, երբ հին արժեքները չեն գործում, ամեն «ախպերս, ցավդ տանեմ»-ով խոսացող կարող է ինքն իրեն քյառթ համարել: Իսկ ժամանակին քյառթերը թերությունների ստերեոտիպային կուտակումներ էին:
Չէ, իրոք, մտածեք: Ամեն մարդ կարող է լինել.
- հիմար
- անգրագետ
- սպեցիֆիկ բառապաշարով
- անճաշակ հագնվող
- հոմոֆոբ
- քսենոֆոբ ընդհանրապես (մասնավորապես՝ ատել հրեաներին, ռուսներին, հնդիկներին, սևամորթներին, պարսիկներին, պարսկահայերին, սփյուռքահայերին ընդհանրապես, ռոքերներին, (այ, այս մեկն ընդհանրապես բացում է) ռեպպերներին, ամերիկացիներին և այլն)
- ագրեսսիվ
- վախկոտ
- կյանքի գինը չիմացող
- տարօրինակ հավատալիքների տեր
- սպեցիֆիկ ու հաճախ գրոտեսկային մակարդակի հասնող խոսելաոճի ու լեքսիկոնի տեր
Այլ կերպ ասած՝ Loser Triumphant! Այդպես տարածվեց 90-ականների սկզբի համաճարակը: Այն, ինչ դեռ երեկ ամոթալի էր (անգրագետ, ժարգոնային խոսելաձևը, դասերը չսովորելը, ծխելը և այլն) դասարանում դառնում էր հպարտության ու ինքնաարտահայտման միջոց:
Հայրական ուշադրության պակասով տառապող աշակերտները նմանվում էին... Դասարանի քյառթին:
Մերձակա սոցիումները, որտեղ վարակը դեռ չէր թափանցել, այդպիսի մարդկանց թշնամաբար ու ծաղրով էին վերաբերվում: Դրա համար էլ քյառթերն աշխարհ եկան ոչ թե լացելով ու դիմադրելով, ինչպես մյուս բոլոր «մանուկները», այլ միանգամից ատամներով ու ոհմակների նման համախմբված:
Քյառթերն ամբողջ օրը դրսում ընկած էին: Լրիվ բնական էր, որ նույն դրսում ընկած «բլատնոյ ձյաձկեքը» կթթվեին նրանց ականջներին իրենց «պանյատներով ու ճշտով»: Հետո՝ «բլատնոյ ձյաձկեքից» շատերն իրենց միջավայրի բարդ-հեքիաթասացներն են: Երեխաներին էլ չէր ձգում Հովհաննես Թումանյանի «Կռնատ Աղջիկը», բայց նրանք հաճույքով լսում էին բանտային ֆոլկլյորի հերոսների «տանելու», «դանակը հանելու ու սրտին խփելու», «պիստալետը հանելու, գլխին դնելու» ու այլ հերոսական արարքների մասին: Այդ պատմություններից շատերի մասշտաբը համեմատելի է «Մատանիների Տիրակալի» հետ. մենթ-նազգուլները հետապնդում են հերոսին, հետո հսկայական ճակատամարտ է տեղի ունենում «ճշտով տղերքի» ու «ոչ ճշտով տղերքի» (սովորաբար այս արտահայտության փոխարեն պատահական հայհոյանք է), և այլն:
Քյառթերի մեջ շատ արագ տարածվեցին «անաշան», մոլախաղերը, հոմոսեքսուալ փորձերը, այլ բաներ, որոնք հատուկ են բանտային ուղղվածության հույժ արական շրջապատներին:
Ընդհանուր դեպքում քյառթն իրենով վտանգ չի ներկայացնում: Երկու քյառթը՝ նույնպես: Քյառթերը վտանգավոր են դառնում միայն երբ հնգապատիկ գերազանցում են դիմացիններին:
Բայց բոլոր քյառթերն ասես կապված լինեն իրար հետ «ճշտի» տելեպատիկ ցանցով. ամեն քյառթ իր մեջքի հետևում զգում է իր «ախպերությունը»: Ոչ, դա չի նշանակում, թե մեծ ախպերությամբ քյառթն ի վիճակի է ինչ-որ մեկի հետ կռիվ անել: Բայց նա կարող է բավականին համոզիչ սպառնալ:
Արի ու տես՝ «գայլերի ոհմակ» քյառթերը միանգամից սկսում են պոչները շարժելով քսմսվել ոտքերիդ, երբ իրենց ինչ-որ բան է պետք: Չգիտեմ, Դեյլ Կարնեգին քյա՞ռթ է եղել, թե՞ քյառթերի «գուրուներից» ինչ-որ մեկը խախտել է այբբենարանից այն կողմ գիրք չկարդալու տաբուն, բայց Կարնեգիի սկզբունքների ամենաէֆեկտիվ կիրառումը... հենց քյառթերինն է:
Քյառթ տերմինը ծագեց բավականին ուշ: Սկզբում, դեռ դպրոցում, մեզ հասավ «ջակի-ջուկի» կամ պարզապես «ջակի» տերմինը. պատռված/լայն/հոլիդեյ ջինսերով մեկը:
Պատռված ջինսերի սերունդը:
Անձամբ ինձ այնքան էլ չէր հուզում, թե ովքեր են «ջակիները», ինչ են ուզում աշխարհից և այլն: Նման մարդիկ իմ անմիջական շրջապատում չկային, քյառթեր՝ նույնպես: Այլ կերպ ասած, կոնֆլիկտից հեռու: Քյառթերը տանել չէին կարողանում «ջակիներին», իսկ քյառթերը թշնամի էին:
Այնպես որ, իմ մուտքը «պատռված ջինսերի սերունդ» միայն ժամանակի հարց էր. կոնֆլիկտ, որը կստիպի ընտրել, թե ում կողմից եմ: Ասել է թե՝ կանխորոշված ելքով:
Posts
No comments:
Post a Comment