Օրվա երաժշտությունը

Նախքան 2011-ը)))

Քանի դեռ շատերը նախատոնական բդապատրաստության վազվզոցների մեջ են, ես պառկած եմ անկողնուս մեջ, մոխիտո եմ խմում ձողիկով (փորձնական, բաղադրատոմսի հիշելը ստուգելու համար), քրոջս iPod-ով Riverside եմ լսում (Rapid Eye Movement ալբոմը՝ հիասքանչ երաժշտություն է), ու մտածում, որ եթե հետաքրքրություններ ունես, միայնակ մարդու Նոր Տարին էլ կարող է շատ լավ անցնել:

Անձամբ ես կարծում եմ, որ այս հանգստությունից շատ ավելի առողջ տոն կարող է ծնվել (այս գիշեր ժամը երկուսից հետո ընկերներիս հետ մոխիտո ենք խմում քաղաքում, եթե կցանկանաք միանալ, զանգ տվեք), քան անհանգստությունից, ձևականությունից ու շատակերությունից:

"The feeling begins. Very tender, very loving. Then the pain starts. Claws slip underneath the skin and tear their way up. Just before they reach my eyes, they dig in. And I remember. First I fasted for three months. I even whipped myself before I went to sleep. At first it worked. Then the pain came back. And the voices. They call me by the name".

Եթե ինչ-որ մեկին հետաքրքրում է, թե ուր եմ անհետացել, ապա պարզաբանեմ՝ խմում եմ անխղճաբար:

Այս օրը բացառություն չի կազմի:

Ինչևէ, եթե շաբաթ-կիրակի օրերը ձանձրալի են անցել ու ընդհանրապես կարծում եք, որ բլոգոսֆերայում կարդալու բան չկա, մի քանի տարբերակներ կառաջարկեմ.

Կինոռևյու Բլոգ (Հայկ Տիրատուրյան)

Հայկ «Ռուֆուս» Տիրատուրյանը խորհուրդներ է տալիս՝ ինչ կինոներ դիտել: Մոդայի հետևից չընկնող ու նոր բան փնտրել փորձող կինոդիտողներին խորհուրդ եմ տալիս: Իհարկե, լավ կլիներ, որ վերածվեր լիրաժեք լուսաբանող բլոգի՝ նորություններով համաշխարհային կինեմատոգրաֆից, իրադարձություններով, կինոյի աշխարհի տեխնոլոգիական նորությունների մասով և այլն:

Ցանկացած դեպքում, բլոգը, ծավալման կարիքից բացի, ունի ինտերակցիայի կարիք: Եթե ինչ-որ բան ձեր կարծիքով թերի է բլոգում, կարելի է ինչպես այն չկարդալ (հեշտ տարբերակը), այնպես էլ հեղինակին ասել դրա մասին ու նպաստել բլոգոսֆերայի զարգացմանը:

Ավագ Արկանի խաղաթղթերը գուշակության մեջ, «The Fool» («Հիմարը») խաղաթուղթը գուշակության մեջ

Շարունակեմ Հայդրիքի նյութի թարգմանությունը: Աղբյուրն՝ այստեղ:

«The Fool» («Հիմարը») խաղաթուղթը գուշակության մեջ

Ինքն իրենով.

Օդային. հոգևոր, լավ աուրայով մարդ, կենսախինդ, անմեղ: Բացասական կողմերը. թույլ է ֆինանսական ու առողջական առումով: Ցրված, անվստահելի, անճարակ:

Ավագ Արկանի խաղաթղթերի հետ.

• I - VII «Magician»-ից («Մոգ») «Chariot» («Մարտակառք»): Լրիվ մտավոր, չափազանց ակտիվ միտք, կայունության պակաս՝ արդյունքի հասնելու համար:
• VIII - XIV «Strength»-ից («Ուժ») «Temperance» («Համբերություն»): Լավագույն տարբերակը՝ մտքի ու հոգու լավ համատեղում: Գաղափարներ է ստեղծում, բայց չի փակվում նրանց մեջ:
• XV - XX1 «Devil»-ից («Սատանա») «World» («Աշխարհ»): Վատագույն տարբերակը: Միտքը մի կողմ է, նյութը՝ մյուս: Պրոբլեմ: Դժբախտ պատահար: Ափսոսանք: Թառամող ծաղկի պատկեր: Բնական ցիկլը չափազանց վայրագ է: Խելագարության վտանգ, միտքը չափազանց հեռու է աշխարհից: Կարող է հաղթահարել այլ կերպ անանցանելի խոչընդոտները:

«Nevermore»-ը միջազգային արվեստի բիենալլեին

Այսօր ինտերնետը բզբզելիս այստեղից պարզեցի, որ ՆՓԱԿ-ի «Մեկ Կադր» փառատոնին ներկայացրած «Nevermore» կարճ ֆիլմս այս տարվա ամռանը մասնակցել է Երիտասարդական արվեստի «Стой! Кто Идет?» մոսկովյան միջազգային բիենալլեին՝ «Արտհաուսը կարճամետրաժում» կատեգորիայում: Ներկայացվել է նաև Վահիկի աշխատանքը, այնպես որ, կարելի է գուշակել, թե ով է դրանում «մեղավոր»:))) Սաունդտրեկը նույնպես իմն է («Կոմա», մտել է «Հեքիաթ» ալբոմիս մեջ):

Ինչևէ, հաճելի կլիներ, եթե ինձ էլ ասեին դրա մասին: Մեջս կուռեի:

Աշխատանքը Վահիկից կվերցնեմ ու կտեղադրեմ այստեղ, որովհետև «Մեկ Կադրի» YouTube-ն այլևս հասանելի չի:((

Օրվա երաժշտությունը

Սկանդինավյան ֆոլկլյոր. «Herr Mannelig»

Այժմ կգրեմ իմ ամենասիրելի ժողովրդական երգերից մեկի՝ «Herr Mannelig»-ի մասին: Երգը միջնադարյան շվեդական բալլադ է, որը պատմում է, թե ինչպես է տրոլլուհին ամուսնության առաջարկ անում մի երիտասարդի.

Bittida en morgon innan solen upprann

Innan foglarna började sjunga

Bergatrollet friade till fager ungersven

Hon hade en falskeliger tunga

Herr Mannelig herr Mannelig trolofven i mig

För det jag bjuder så gerna

I kunnen väl svara endast ja eller nej

Om i viljen eller ej:

Eder vill jag gifva de gångare tolf

Som gå uti rosendelunde

Aldrig har det varit någon sadel uppå dem

Ej heller betsel uti munnen

Eder vill jag gifva de qvarnarna tolf

Som stå mellan Tillö och Ternö

Stenarna de äro af rödaste gull

Och hjulen silfverbeslagna

Eder vill jag gifva ett förgyllande svärd

Som klingar utaf femton guldringar

Och strida huru I strida vill

Stridsplatsen skolen i väl vinna

Eder vill jag gifva en skjorta så ny

Den bästa I lysten att slita

Inte är hon sömnad av nål eller trå

Men virkat av silket det hvita

Sådana gåfvor toge jag väl emot

Om du vore en kristelig qvinna

Men nu så är du det värsta bergatroll

Af Neckens och djävulens stämma

Bergatrollet ut på dörren sprang

Hon rister och jämrar sig svåra

Hade jag fått den fager ungersven

Så hade jag mistat min plåga

Herr Mannelig herr Mannelig trolofven i mig

För det jag bjuder så gerna

I kunnen väl svara endast ja eller nej

Om i viljen eller ej

Թարգմանություն շվեդերենից (ի միջի այլոց, երգը շվեդերենով հրաշալի է հնչում).

Ավագ Արկանի խաղաթղթերը գուշակության մեջ, ներածություն

Աղբյուրն՝ այստեղ:

Բիլլ Հայդրիք
Գուշակություն Տարոյի միջոցով. Ավագ Արկանի խաղաթղթերը գուշակության մեջ

Առաջարկներ այս նյութի ընդհանուր կիրառման վերաբերյալ.

Տեխնիկական գրառում

araycho-ի առաջարկով շտկեցի բլոգի ետին պլանը: Այժմ, կարծում եմ, տեքստն ավելի ընթեռնելի է: Նկատողություններ կա՞ն:

Պատռված ջինսերի սերունդը #d7, «Արև որսացողները»

2005-ին Avalon ֆորումի երեխաներով որոշեցինք «միտինգ» (հանդիպում) կազմակերպել՝ արևածագը դիտելու նպատակով:

Դեպքերի նախապատմությանը ես դեռ կանդրադառնամ, այժմ բավական է միայն ասել, որ արդեն հինգ օր էր, ինչ փողոցում էի ապրում ու քնում էի Թամանյանի արձանի տակ:

Ցանկացած դեպքում, ես բավականաչափ սոված էի ու բավականաչափ սիրահարված, որպեսզի ընդունեի նրա հրավերը:

Պատռված ջինսերի սերունդը #20, «The Æon»

Ինքնակենսագրական պատմություններն, իհարկե, կարևոր են, բայց եկեք չմոռանանք «պատռված ջինսերի սերնդի մասին»:
«Պատռված ջինսերի սերնդի» առաջացումից մոտ քառասուն տարով ուշանալով, ես քիչ բան կարող եմ պատմել ամենասկզբի մասին: Բայց կանեմ, ինչ կարող եմ:
Ի տարբերություն քյառթերի, որոնք բնականոն ճանապարհով «սուզվում» էին «պատռված ջինսերը» ձևավորվում էին լրիվ այլ մեխանիզմով: Այլ կերպ ասած, դա նեղ ու բավականին փշոտ սանդուղք էր, որից ընկնողները կամ մոտակայքով սուզվողները ձգտում են բռնել-քաշել իրենց հետ: Քո բարձրանալն ասես անձնական վիրավորանք ընդունեն:

Սանդուղքի տարբեր մակարդակների վրա հարթակներ կան՝ «Գագաթ» ցուցանակով: Ամեն հարթակի վրա տարբեր մարդիկ են նստած: Ոմանց համար դա ժամանակավոր ապաստան է, ոմանք իսկապես հավատում են, որ հասել են գագաթին: Ինչքան ավելի ես վերև շարժվում, այնքան ավելի քիչ են թե ընկնողները, թե սուզվողները, թե հանգստացողները:

Գրաֆիկի կրիտիկական մասսա

Տիգրանուհին որոշել էր Մանանի խաղալիքներից գնել (ի միջի այլոց, այ այստեղ կարող եք տեսնել, թե որ խաղալիքներից): Երկուսն ընտրել էր:

Մեծն կոմբինատորը (տո բիշ՝ ես) որոշեց ամեն ինչ իր ձևով անել: Ընտրեց ևս երկուսը, պայքարեց, որ ուրիշի ձեռքը չընկնեն, Մանանի հետ պայմանավորվեց հանդիպել, հանդիպեց, վերցրեց, նվիրեց Տիգրանուհուն:

Պատռված ջինսերի սերունդը #w10, «Հոսանքի աղբյուր-լարման աղբյուր»

Փոքր մորաքույս մեզ մոտ էր գալիս քննություններին պատրաստվելու: Հորս հետ միասին սխեմաներ էին գծում, մեջը՝ տարբեր մասեր: «Հոսանքի աղբյուր», «կոնդենսատոր», «դիմադրություն», «լարման աղբյուր»: Կոնդենսատորն ու դիմադրությունը ես գիտեի, թե ինչ են: Բայց հոսանքի աղբյուրն ու լարման աղբյուրը շարժեցին հետաքրքրությունս:

Դու միգուցե իմ աշխարհից ես, բայց ես քո աշխարհից չեմ: Դու հիմա ինձ չես տեսնում, ու դա լավ է:

Բաներ կան, որ կուզեի ասել, բայց չեմ ասի: Բաներ կան, որ կխնդրեի, բայց ես հպարտ եմ ու չեմ սիրում խնդրել:

"Colors"

Ծույլ մարդ եմ, էլի: Սոլո-ալբոմս այդպես էլ կիսատ մնաց: Լավ, կիսվեմ նրանով, ինչ արդեն ձայնագրել եմ: Զգուշացնեմ թերությունների առումով. աղմուկ ու քաոս, մի փոքր մոնոտոն, մի փոքր ավելի պարզ:

Bayandur Pogosyan, "Colors"

Շնորհակալություն)))

Գիտեմ, որ սենտիմենտալ մարդ եմ, բայց կցանկանայի իմ բոլոր ընթերցողներից շնորհակալություն հայտնել այս ամսվա 750 դիտումների համար (big brother watching you:D): Ամիսը դեռ նոր է կիսվել, իսկ այդ քանակը գրեթե ամբողջ նոյեմբերինին է հավասար:

Փոխարենը կփորձեմ հետաքրքիր պահել բլոգը:

Ինչևէ, եթե ինչ-որ մեկը նկատողություններ կամ առաջարկներ ունի, հետաքրքիր կլիներ դրանք կարդալ մեկնաբանությունների տեսքով:

Պատռված ջինսերի սերունդը #11, «S.E.X»

Սույն գրառումը թույլատրել միայն անթափանց սև փաթեթավորմամբ ու միայն վերևի դարակում: Արգելել վաճառքն անչափահասներին: Մեծ եղբայրը դիտում է քեզ:

«Սեր», «երջանկություն», «միակ», «ռոմանտիկա», «փնտրել», «մաքուր» ու շատ նման բառեր մոտս առնվազն սրտխառնոց են առաջացնում: Չէ, ես չեմ մերժում սերը, երբեմն-երբեմն ձգտում եմ երջանկության, գտել եմ իմ միակին (ինքս ինձ, ու ստում է այն մարդն, ով պնդում է, թե ուրիշը կա), փնտրում եմ իմաստավորում, գիտելիք, մարդկանց, պայմաններ, ռոմանտիկ եմ՝ բառի սեփական հասկացույթամբ (այն է թե՝ ի վիճակի եմ գեղեցկություն տեսնել), ձգտում եմ մաքուր պահել մղումներս ու խիղճս: Բայց բացի իմ սեփական իմաստից, զգացածից, կա բառերի հասարակական իմաստ: Ու հասարակությունն այնքան է շահարկել «սերը», դարձնելով այն աղջկա հետ սեքսով զբաղվելու գաղտնաբառ կամ սեքսի պակասով մարդկանց կողմից բռնաբարվել, լոճվել ու դառել լյուկի կափարիչից էլ լայն: Մաքուր աղջիկների ոչ մի ոլորտում մաքրության երաշխիք չկա, թաք «պլոմբը վրան լինի»՝ մեջինը նեխած էլ լինի, նորմալ է: Երջանկությունն էլ դարձել է ինքդ քեզ վաճառելու գին. «հանուն երջանկության» լոզունգի տակ ծախում են խիղճը, համոզմունքները, մոտիկ մարդկանց...

Тэм Гринхилл, "Посвящение Каэр Морхену"

Кто измерит мой путь? Кто изменит мой рок,
Что начертан мне древним холодным мечом?
Я блуждаю всю жизнь в лабиринте дорог
И ношу смерть за правым плечом.

Каждый день - новый бой, каждый день - старый страх,
И с тропинки судьбы не свернуть.
Но я вернусь домой, в старый замок в горах,
Когда будет окончен мой путь.

Не обманешь судьбу и не купишь любовь
Ни за жизнь, ни за смерть, ни за горсть серебра.
И холодная сталь ляжет под ноги вновь
Равновесием зла и добра.

Пусть сгорает судьба в ритуальных кострах,
Пусть у мира меняется суть.
Но я вернусь домой, в старый замок в горах,
Когда будет закончен мой путь.

Не за знамя и герб, не за список побед,
Не поймешь, где - искусство, а где - ремесло.
Семь шагов через страх, семь шагов через бред,
Коль остался в живых - повезло.

И когда надоест мне со смертью играть,
Жизнь отпустит меня отдохнуть.
И я вернусь домой, в старый замок в горах,
Когда будет окончен мой путь.

Պատռված ջինսերի սերունդը #6, «Առաջին սեր, կոնչերտո ջութակի ու նվագախմբի համար, ռե մինոր»

Եթե սպասում եք նոստալգիկ ու սենտիմենտալ պատմություն լսել իրար թաթիկներից բռնած զբոսնող դպրոցականների մասին, ապա հիասթափեցնեմ ձեզ՝ այդպիսի բան իմ մոտ չի եղել (էժանագին ռոմանտիկայի նոպաները մոտս սկսեցին բարձր դասարաններում ու ինստիտուտի ցածր կուրսերում):

Պատռված ջինսերի սերունդը #d2, «Օդային տագնապ»

«Ուշադրություն: Օդային տագնապ է: Առանց խուճապի անցեք ապաստարանները: Պահպանեք հանգստություն»:

Եթե ձեզ հետաքրքիր է, թե ինչ է նշանակում «ապաստարան», ապա կարող եմ վստահորեն ասել ձեզ. չգիտեմ: Բայց կարող եմ պատմել, թե որտեղ էինք թաքնվում, երբ հնչում էր Քաջարանի պղնձամոլիբդենային կոմբինատի շչակն ու ռադիոն արտասանում էր «Ուշադրություն: Օդային տագնապ է» բառերը:

Պատերազմի հետ իմ առաջին հանդիպումը տեղի ունեցավ 89-91 թվականներին, երբ գյուղում էինք: Մարդիկ խոսում էին, որ պատերազմ է, շուրջս անընդհատ Կալաշնիկովի ավտոմատներով մարդիկ էին:

Պատռված ջինսերի սերունդը #8, «Երկրաշարժ» (1988)

Չեմ հիշում, ձյուն արդեն եկել էր, թե ոչ: Բայց այդ օրը հաստատ դրսում ձյուն չկար:

Չէ, ամեն ինչ սկսեց ավելի վաղ: Մենք գիտահետազոտական ինստիտուտի հանրակացարանում էինք ապրում, որտեղ աշխատում էր հայրս: Հալաբյանից երբ թեքվում ես դեպի Հանրապետական Հիվանդանոց, ուղիղ իջնում ես: Դեռ T-աձև խաչմերուկ չհասած՝ շուկայի նման փոքրիկ բան էր, խանութ, որի վրա գրված էր եղել «Շուկա», բայց ու-ի մասնիկը պոկվել էր ու մնացել էր «Շոկա»-ն: Եթե այդտեղից թեքվեք վերև, հետո արդեն ճանապարհը չեմ հիշում, կհասնեք մեր հանրակացարանը: Մեր բնակարանակիցները մի ընտանիք էին, որոնց հետ հիմա էլ ենք մոտիկ:

Կարելի է ասել, որ իմ վաղ մանկությունն անցել է ինժեներական շրջանում: Եթե ճիշտ եմ հիշում, էլի չորրորդ հարկում էինք ապրում: Ինչպես Կապանում: Ինչպես հիմա:

Պատռված ջինսերի սերունդը #12, «Ջհուդը»

Միզանտրոպիայի մեջ խրվելուց առաջ, մեղքս ինչ թաքցնեմ, հումանիզմ էի քարոզում՝ փորձելով հաշտություն հաստատել այս գրողի տարած երկրում բնակություն հաստատած բազմաթիվ գրողի տարած «իզմ»-երի զոհերի միջև: Բնական է՝ թերարժեքության կոմպլեքսով, անկրթությամբ ու քաղքենիությամբ ախտահարված ազգի մեջ գլուխ բարձրացրած նացիզմն էր հիմնականում թիրախս դառնում: Իսկ նացիզմը, չգիտես ինչու, ուղղված էր... հրեաների դեմ (հետագայում, իհարկե, իմացա, որ ոմն մի խելապակաս, հիտլերապաշտ անձնավորության ստեղծած «Մեկ Ազգ Կուսակցությունն» իր լուման ունի այս գործի մեջ՝ բայց այդ ժամանակ արդեն տարիներ էին անցել այս արժանահիշատակ դեպքից հետո):

Պատռված ջինսերի սերունդը #20, «Զելենոգրադ» (1986)

Եթե հավատանք հայտնի աղբյուրներին, այն է՝ ծնողներիս ու ծննդյան վկայականիս, ես ծնվել եմ 1986 թվականի սեպտեմբերի 23-ի գիշերվա երեքի կողմերը, Մոսկվայի «Соколиная гора» թաղամասի ծննդատանը: Ասում են՝ այդ «ռեյսին» ծնված մի քանի առողջ երեխաներից մեկն էի: Ու միակը, որը ծնվել էր երկար սև մազերով ու բակենբարդներով: Նման բան պատահում է, հետո այդ մազերը սովորաբար թափվում են: Իմ մոտ նրանք սպիտակեցին, հետո աստիճանաբար սկսեցին գույն ձեռք բերել:

Պատռված ջինսերի սերունդը, «Քյառթ»

Վիրուսը, ծակել-անցնելով բջջաթաղանթը, շպրտում է իր պատյանը, մուտք է գործում բջջի կորիզի մեջ ու սկսում է կրկնօրինակել սեփական ԴՆԹ-ն: Մինչև բջիջը վերածվում է վիրուսի կրկնօրինակներով լցված թաղանթի:

Քյառթերն իրականում սերունդ չէին: Ետին պլան՝ լավագույն դեպքում: Դրա համար էլ նրանց կանցնենք առանց երգի ու համարի:

Հիմա, երբ հին արժեքները չեն գործում, ամեն «ախպերս, ցավդ տանեմ»-ով խոսացող կարող է ինքն իրեն քյառթ համարել: Իսկ ժամանակին քյառթերը թերությունների ստերեոտիպային կուտակումներ էին:

Չէ, իրոք, մտածեք: Ամեն մարդ կարող է լինել.

• հիմար
• անգրագետ
• սպեցիֆիկ բառապաշարով
• անճաշակ հագնվող
• հոմոֆոբ
• քսենոֆոբ ընդհանրապես (մասնավորապես՝ ատել հրեաներին, ռուսներին, հնդիկներին, սևամորթներին, պարսիկներին, պարսկահայերին, սփյուռքահայերին ընդհանրապես, ռոքերներին, (այ, այս մեկն ընդհանրապես բացում է) ռեպպերներին, ամերիկացիներին և այլն)
• ագրեսսիվ
• վախկոտ
• կյանքի գինը չիմացող
• տարօրինակ հավատալիքների տեր
• սպեցիֆիկ ու հաճախ գրոտեսկային մակարդակի հասնող խոսելաոճի ու լեքսիկոնի տեր

Բայց քյառթերն իրենց մեջ միավորում էին այդ ամենը: Իսկ ամեն ինչ այնքան անվնաս էր թվում սկզբում. երեխաները փորձում էին իրենց մեծ զգալ: Ծխում էին, կոստյում էին հագնում, հայհոյում էին, խմում էին, պոռնո էին նայում: Բրախած բալիկներ: Դասարանում էլ կային. անլվա, հաճախ՝ ոջլոտ, անուղղելիորեն միայն «երկու» ստացող: Լավագույն դեպքում, ուսուցչուհիների բարության շնորհիվ նրանք դասարանից դասարան էին անցնում: Իսկ երբ չէին անցնում, սկսում էին խնդիրները. դասարանում հայտնվում էր սովորելու ու սովորողների վրա չարացած, տարիքով մեծ ու մարմնապես խոշոր մեկը, որը բռունցքներով արագ հեղինակություն էր վաստակում «ճժերի» մեջ:

Tonight's Music

«Урал»

С этим инструментом не страшно ходить ночью по улице — один удар таким монстром по балде убивает лошадь в Ксюше Собчак быстрее, чем 2 капли никотина, чего уж тут говорить о гопниках и прочей нечисти.
Lurkmore.ru
Այսպիսով, այսօր ձեռքս ընկավ երջանկության ու ռադիոսիրողության անկրկնելի ժամեր պատճառած, աներևակայելի ու լրիվ անիմաստ ձև ունեցող «Урал Тоника» մակնիշի էլեկտրոկիթառը: Եթե կարծում եք, որ սա չեղածից լավ է, ապա դուք նրա հետ պարզապես ծանոթ չեք: Ծանոթացեք (հեղինակը ձախ կողմինը/ետևինն է).

Ի՞նչ կարող եմ ասել: Կարդում եմ ահա թե ինչ, որպեսզի այն գոնե ինչ-որ խելքի բերեմ (դա անելու ցանկությունս ամեն վայրկյանի հետ նվազում է):

One Урал to rule them all, one Урал to find them,

One Урал to bring them all and in the darkness bind them

In the land of Mordor, where the shadows lie...

Վախենամ՝ այս կիթառը ոչնչացնելու համար իսկապես կարիք լինի այն նետել Օրոդրուինի խառնարանը:))

Պատռված ջինսերի սերունդը #7, «Disco Queen»

Դիսկոյի թագուհին հիանալի է պարում: Ժամանակի ընթացքում, կամքի բավականին մեծ ուժի շնորհիվ, նա հիանալի է մշակել իր շարժումները: Գրեթե չի զգացվում, որ նա նախկինում լուզեր է եղել: Լուզեր, որը բարձրացել է սեփական տեսակի նկատմամբ: Նրան ընդունել են:

Պատռված ջինսերի սերունդը #0, «Loser»

Լուզեր: Այլ կերպ ասած՝ անհաջողակ: Նրան դժվար չի ճանաչել. երբ մի խումբ երիտասարդներ միասին են փարթիին, ու նստում են մի քանի սեղանների շուրջ, լուզերը վազվզում է մի սեղանից մյուսը, մի մարդուց մյուսը: Լուզերի համար սեփական շրջապատում տեղ չկա: Լուզերն անճարակ է: Լուզերը ծարավի է ընդունման, սիրո, նա ասես խմբի փոքրիկ շնիկը լինի: Երբեմն լավ վարքի համար նրան ուշադրության փշրանքներ են հասնում: Սովորաբար լուզերին մղում են անել այն ամենն, ինչ չափազանց ծիծաղելի է թվում ինքնուրույն անելու համար:

Լուզերը ծաղրածու է. ոչ թե իսկական խեղկատակ, ով գիտակցաբար ծաղրում է սեփական շրջապատն ու ինքն իրեն, այլ մեկն, ում աճը կանգնեցրել են, ում պարտադրել են այդ դերը:

Ես զգուշանում եմ լուզերներից. որքան էլ լավ վերաբերմունք ցույց տաս նրանց, օգնես ազատվել այդ դերից, հենց իրենց շրջապատը քթի տակ բարության ոսկոր թափ տա, կանգնում են ետևի թաթիկների վրա ու պատրաստ են նույնիսկ քո վրա գռմռալ:

Love will tear us apart

Ընդհանրապես, ինձ դուր է գալիս այս անսպասելի ու առանց սպասելիքների սիրահարվածությունը:

Բայց անընդհատ վախենում եմ սառել: Անընդհատ:

Հետո՝ ինձ հիմարի նման եմ պահում, ոչ մի ստրատեգիկ քայլ, ոչ մի այլ բան: Բայց երբ պառկում եմ քնելու, պատկերացնում եմ, թե ինչպես ես մեջքս գրկում:

Ու մեկ էլ, հասկանում եմ Վահեին:)))

Ուֆ:

Մտքերս խառն են, ես դեռ լրիվ չեմ օյաղացել: Ու մոտակա օրերս չեմ պատրաստվում:

... and the moment's gone

- Կալումեում եմ, եթե գալու ես՝ արի: Մի ժամից պիտի դուրս գամ:

Մտա ներս: Աչքերով փնտրեցի Աղասին, մեկ էլ հետևիցս ծանոթ ձայն եմ լսում.

- Ապե, как дела?

Հնարավոր չի խառնել. Վարդանն է:

- Кстати, классный стиль одежды,- ասում է:

Մեկ էլ հետևիցս ինչ-որ մեկը գրկում է: Շուռ եմ գալիս՝ Ժիրաֆֆը: Գրկում ենք իրար ու մի լավ գոռում: Շատ ուրախ էի: Հետո տեսնեմ՝ աչքիս հաճելի մարդկանց մի խոշոր հատված այնտեղ է. Մանեն, MDP Էդոն, հետո՝ Նաստյան, Անյան, Վասյան, Թերմինան... Ափսոս՝ դու այնտեղ չէիր:

Աղասն անկյունում էր: Նստեցի կողքը՝ փոշու հոտով ներծծված բարձին: Դիմացի սեղանի աղջիկը սիգարետ հանեց ու կրակ խնդրեց: Աղասը կրակայրիչը մեկնեց, ես, մի վայրկյան ուշացումով՝ լուցկին: Ու միանգամից, սեփական դանդաղկոտությունից ու ավելորդությունից ամաչած-կարմրած, իջացրեցի ձեռքս: Աղջիկը ժպտաց, վերցրեց իմ մեկնած լուցկին: Հետո մի տղա նստեց կողքը, երևի ընկերն էր, երկուսով սիգարետները վառեցին ու տուփը ետ վերադարձրեցին:

- Տեսնես ինչի՞ քոնը վերցրեց: Իյա, հլա բերետդ հանիր:

Չմոռանամ նշել, որ բերետս հաջողակ է:)

Հա, հետո լավ էի: Նույնիսկ տաբասկոյով, տեկիլայով ու լիմոնի հյութով տարօրինակ խմիչքը, որ MDP-ն հյուրասիրեց, դրական էր:

Հետո հարբած դուրս եկանք փողոց, ու ես հասկացա, որ անցնող մարդկանց դեմքերին եմ նայում՝ այն հույսով, որ քեզ կտեսնեմ:

Ես սիրահարված եմ:

Վերջին դեռահասի պես:

Wild Mood Swings

Իսկ այ հենց հիմա լավ հետույքային տրամադրություն ունեմ: Էական պատճառ չկա, պարզապես դրական զգացողությունները սիրում են իրենց տակ թաղել իմ ագրեսսիան: Հետո, ինչ էլ լինի, ես դեռ մենակ նստած եմ տանը: Ինչպես միշտ: Որովհետև, որ այդպես նայենք, գնալու տեղ չունեմ:

Մյուս կողմից էլ, գնալու տեղ չունեցող մարդը կարող է գնալ ուր ուզում է:

Օմ մանի:

*********ն էր մոտս, սկզբում վիճեցինք նոտագրության ու տաբուլատուրայի մասին, հետո՝ թեոսոֆիայի ու մնացած ախմախ բաների, ու երբ մարդուն ապացուցում ես, որ իր կրոնի հիմքում կանգնած Ձյան գիրքը Ռասսելի թեյնիկի դասական տարբերակ է, մարդն ասում է, որ դրա վրա թքած ունի, մտածում ես. իհարկե, ամեն մարդ իրավունք ունի հիմար ֆանատիկ լինել, բայց ո՞ր մի գրողի ցավին ես դու պարտավոր որևէ ընդհանուր բան ունենալ նման ֆանատիկի հետ:

Օմ մանի պադմե հում, հանգստանում ենք, ամեն ինչ նորմալ է:

Վաղ գարուն

Ինչ-որ մի քիչ գժվել եմ, մի քիչ սիրահարվել, մի քիչ էլ տարօրինակ դող է ընկել մարմինս:))) մի հարցրեք, մի հարցրեք՝ ինքս չգիտեմ:

Չգիտեմ՝ ում, չգիտեմ՝ ինչպես:

Ձեր մոտ ձմե՞ռ է: Իսկ իմ մոտ գարուն է բացվել:

Ողջ եղեք:

P.S. Օրվա երաժշտությունը.

Օրվա երաժշտությունը

Երբեք չէի նկատել, որ «A Momentary Lapse of Reason»-ն այսքան լավը լինի:

A Momentary Lapse of Reason

Մի հայտնի պաշտոնյա սովորում է չան-բուդդիստական ուսուցչի մոտ: Մի օր նա հարցնում է ուսուցչին. «Ի՞նչ է էգոիզմը»: Ուսուցչի դեմքի խաղաղ արտահայտությունը փոխվում է, դառնում է բարկացած, ու նա գոռում է աշակերտի վրա. «Ինչու՞ ես ինձ ձանձրացնում քո տափակ հարցերով»: Պաշտոնյան նույնպես բարկանում է ու գոռում ուսուցչի վրա. «Ինչպե՞ս եք համարձակվում գոռալ իմ վրա»:

Ուսուցիչը նորից խաղաղվում է ու ասում. «Այ, սա է էգոիզմը»:

Կարեն, գիշերը ձեր տան մոտ էի: Ռելսերի կողքի խողովակների վրա: Ողջ եղիր:

Մնացած առումներով՝ ամբողջ գիշերը փողոցներում թափառելուց ու Հյուսիսային պողոտայում գիշերվա ժամը 5-ին «Օմ մանի պադմե հում» երգելուց հետո (Կի՜ր, ներիր, ախր շատ ցուրտ էր, մենք էլ՝ որոշ չափով հարբած) ծնկներս գրեթե չեն աշխատում: Այն իմաստով, որ ուռել են, ցավում են ու ինձ կանգնած վիճակում չեն պահում:

Բայց լավ եմ:

Մտածում եմ նորից ընդունվելու մասին: Ասենք՝ ժուռնալիստիկա: Կամ հոգեբանություն: Ցանկացած բան: Չէ՞ որ հիմա իսկապես ազատ եմ ընտրել)

Գեյ-շքերթ

Ինչպես ասում են, նվիրած ձիու ատամները չեն հաշվում, բայց Չեխիայից մորաքրոջս ուղարկած շապիկն ուղղակիորեն մտորումների է դրդում՝ այդ ի՞նչ ակնարկներ են:))) դատեք ինքներդ.

Պարանոյա

Ես պարանոիկ եմ: Համենայն դեպս, այդպես է թվում: Իմ շրջապատի տարբեր մարդկանց նայելիս միանգամից տեսնում եմ, թե ինչպես ու ինչ հանգամանքներում ինձանից երես կթեքեին: Ում հետ համախոհ լինելու պատճառով: Եվ այլն:

Ամենավատն այն է, որ պարանոյաս երբեմն արդարանում է: Օրինակ... լավ, անուններ չեմ տալիս: Բայց միևնույն է, աշխարհում ավելի վատ բան չկա, քան տանը փակված պարանոիկը:

Երբ ինչ-որ մեկը պետք է գա մոտդ, ժամը հինգն է՝ չկա, զանգահարում ես՝ անհասանելի է, ոչ ոք չի կարող պատասխան տալ, ու միգուցե պետք էլ չի պատասխան մի հարցին, որի հանգամանքներին ոչ մի կերպ ծանոթ չես: Իսկ պարանոյան տալիս է պատասխան: Ու շատ մեծ է նրա ասածը գոնե լսելու գայթակղությունը:

Երբ ընկերներիցդ մեկը սկսում է գովել թշնամիներիցդ մեկին, պարանոյան ականջիդ շշնջում է՝ շուտով:

Պարանոյան ունի բոլոր հարցերի պատասխանը: Ի՞նչ հոգ, եթե այն հաճախ ստում է: Կռացիր, ականջ դիր: Ու կխելագարվես:

Երանի այն ժամանակներին, երբ մենք խոսում էինք երգերի բառերով, իրար համար երգերի դիսկեր էինք ձայնագրում, որոնք փոխարինում էին նամակներին: Երանի այն ժամանակներին, երբ կարող էիր ամբողջ գիշեր թափառել քաղաքով, ուզեիր՝ մերկ, ուզեիր՝ ձեռքերի վրա քայլելով, ու քաղաքը քնած էր, ու քաղաքը քոնն էր:

Երանի այն ժամանակներին, երբ լեկցիաների տետրի մեջ կարելի էր սիրած աղջկան բանաստեղծություններ նվիրել:

Գիշերային ժողովուրդ, կենացդ: Կեցցե 2005 թիվը:

Robert Herrick, "To the Virgins, to Make Much of Time"

John William Waterhouse, "Gather Ye Rosebuds While Ye May"

Օրվա երաժշտությունը.

Վաննա, գեղեցկության սալոնին վայել (ներառյալ ցեխի դիմակ ու թեյապարկեր՝ աչքերի վրա), կարկադեով թեյ, բրդե ծածկոց, տաքացուցիչ, Ռոբերտ Մայլսի «Օրգանիկն» ու լիակատար մենակություն՝ դեղ ցանկացած դեպրեսսիայից:

Իսկ դեռ առավոտը ճնշվածության զգացողությունն էլի վրա էր տվել:

Կարդում եմ Արսի «Կարմիրը և սևը» շարքը: Մի օր Արսն ինձ ծիծաղից կսպանի))

Ողջ եղեք:

Բավականին սարսափելի ճնշվածության զգացողություն ունեի: Չգիտեմ, անընդհատ սևեռուն մտքեր են: Գնալու մասին: Գործերս գրեթե ամբողջությամբ դասավորել եմ, «Requiem»-ը կտպագրվի, բանաստեղծություններիս ժողովածուն՝ նույնպես: Տիգրանուհին այդ ամենի մասին կհոգա:

Հետո Գրիգը գրեց, կանչեց իր մոտ: Տրամադրությունս էլի չփոխվեց: Գիտե՞ք, դա ինչպես է լինում: Քեզ զգում ես անկյուն քշված գազանի նման: Գնալու տեղ չունես: Ամբողջ աշխարհում ոչ մի տեղ քո համար տեղ չկա: Աշխարհը նորմալ է, իսկ դու՝ ավելորդ:

Ավելորդ:

Հետո լրիվ անսպասելիորեն տրամադրությունս ուղղվեց: Ամենապարզ ձևով: Ֆիլմ դիտեցինք միասին: Ֆիլմ, որը բազմիցս դիտել էի դրանից առաջ: Ու դիտեցի, ինչպես առաջին անգամ: «Dead Poets Society»: Գիտեմ, ֆիլմերի տված իմպուլսը կարճատև է: Բայց էլի չեղածից լավ է: Կարելի է ասել, որ ես գրքերից ու ֆիլմերից մուրում եմ այն իմպուլսը, որը չեմ ստանում մարդկանցից: Ինչքան էլ որ մարդիկ հաճախ իմ աշխարհից դուրս լինեն, հենց իրենց շրջապատում եղածից լավը ստեղծելու գոնե փորձ անելու անկարողությամբ, որոշ ֆիլմեր իմ աշխարհից են:

Շատ մարդիկ սա իրականությունից փախուստ կանվանեն: Բայց ո՞վ կարող է սահմանել, թե ինչ է իրականությունը:

Եթե նկատել եք, ես գրառումների շարք ունեմ՝ «անհայտ մարդկանց կենսագրություններ» ընդհանուր խորագրի տակ: Դրանք մարդիկ են, որոնց երբևէ չեն հիշատակի պատմության գրքերում: Ու առանձնապես չեն էլ հիշի: Բայց այդ մարդիկ ինչ-որ կերպ կարողացել են ինձ հուզել: Իրենց ապրած կյանքով, իրենց էությամբ, իրենց մահվամբ:

Թե ինչու դա ասացի: Չգիտեմ, երևի ուզում էի ասել:

Ակումբ.am-ում գրառում էի կատարում, մի քիչ շատ փիլիսոփայեցի: Այնպես որ, թող այստեղ էլ մնա:

Հարբելու ճանապարհին

Վահեն կանչեց վիսկի խմելու (այո, երկրորդ օրն է՝ վրա-վրա խմում եմ, այս անգամ ավելի ինտենսիվ եմ հարբած), ասաց՝ կես շիշ մնացել է: Դե, գիտեք ինձ, էլի: Անջատված մարդ եմ: Ու սովոր եմ, որ կողքս մարդիկ իրենց արտառոց են պահում: Էական չի՝ սեփական անճարպկությունից, անկապ, թե իսկապես պատճառ չկա:

Երբ տեսա, որ երթուղայինում մի տարեց ուղևորուհի (կարծում եմ՝ մաթեմատիկայիս դպրոցական ուսուցչուհին էր՝ Անահիտը, բայց համոզված չեմ) տեղից վեր կացավ, անցավ ետևի շարք, հետո շտապ վերադարձավ առաջին շարք, ուշադրություն չդարձրեցի: Ուշադրություն չդարձրեցի նաև առաջին շարքի մոտ քարացած երիտասարդ աղջկան: Բայց հայացքս ինձանից անկախ թափառեց այդ ուղղությամբ ու կանգ առավ նստարանի վրայի երկարամարմին մեղվակերպ միջատի վրա: Աղջիկը խնդրեց.

- Կսպանե՞ք, եթե խնդրեմ:

John Keats, "Ode to a Nightingale"

Joseph Severn,"Portrait of Keats, listening to a nightingale on Hampstead Heath"

Երեկ տուն գնալիս Աղասենց տան մոտով էի անցնում: Զանգեցի՝ գիտեի, որ աշխատանքի է:

«Պրիվ»:

«Բա՞յ: Հա, պրիվ»:

«Ի՞նչ կա: Ձեր տան մոտով էի անցնում, կարոտեցի մի տեսակ, զանգեցի՝ տեսնեմ ի՞նչ ես անում»:

«Տան մոտ... ափսոս քաղաք չես»:

«Կարամ իջնեմ»:

«Հա՞: Դե իջի: Հա, մեկ էլ, օֆիսի տեղը փոխել ենք: Արի Ամիրյանի ՍԱՍ-ի մոտ, զանգի»:

Ժամը մեկի կողմը, երբ արդեն մի փոքր հարբած օֆիսից դուրս էինք գալիս.

«Պատկերացնու՞մ ես, ինչ նիուդաչնիկ կլինեինք, եթե հիմա գնայինք բարերը՝ աղջիկ կպցնելու: Երկուշաբթի օրով»:

Պատասխանեցի.

«Դե, եթե ստացվեր, էնքան էլ նիուդաչնիկ չէինք լինի: Երկուշաբթի օրով»:

Խաչմերուկում մի տաքսիստ իր մեքենան էր հրում՝ խոդից ընկել էր: Առաջարկեցի՝ հրենք:

«Աչքիս հենց դա էլ նստելու ենք»,- ասաց Աղասը:

Օգնեցինք վարորդին, պինդ բիձուկ էր: Ու նստեցինք:

«Շունչռներդ կտրվում է, չէ՞: Ծխելուց է: Ես էդ ծխախոտ հորինողի մերը...»

Էլ ինչ ասեմ, որ միայն Աղասի շունչն էր կտրվում, նա էլ ծխելը թողել է:

Լավ օր էր:

Ամբողջ գիշերը (կամ գոնե մինչև առավոտվա 5-ը) Կեն Քեյսիի «Մեկը թռավ կկվի բնի վրայով» գիրքը լսելուց հետո արթնացա ժամը մեկին: Հիմա թեթև գլխացավ ունեմ (մի հատ էլ ու չունենայի, երեկ քնից առաջ գինին ու բաց Kozel-ը խառնելուց հետո): Օրվա շարունակությունը՝ «Poltergeist: The Legacy» (առաջին սեզոն, առաջին սերիա), խինկալի (լիմոնով ու պղպեղով), ու ինքս ինձ խոսք եմ տալիս էլի աշխատել Լավկրաֆտի էսսեի թարգմանության վրա:

Review: One Flew Over the Cuckoo's Nest

One Flew Over the Cuckoo's Nest by Ken Kesey

My rating: 5 of 5 stars

Kesey's book is peculiar. At times the narrator is "talking crazy", as McMurphy would have put it, yet it always makes sense. At some places it's inspiring, at some, especially the ending - disturbing. Like it wants to say - are you rabbits? Would you dare?

Yet, in spite of ambiguous feelings towards the ending of the book, I just had to give it 5 stars out of 5. Real great work.

View all my reviews

Ինչ-որ ինքս ինձ շրջապատել եմ մարդկանցով, որոնք իմ հետ ոչ մի ընդհանուր բան չունեն: Գրեթե բոլորի հետ ներողամտությունից ելնելով եմ շփվում: Ամեն մեկն իր զամաշկաներն ունի. մեկը նացիստ է դառնում հանկարծ, մեկի պատոլոգիական հարթամտությունը, որը կարծում էիր՝ ժամանակի հետ, քո ազդեցության տակ, կշտկվի, ցատկաձև զարգացում է ապրում (մի հատ էլ դեմքիդ է թռնում), մեկը կրեացիոնիստ է, մեկը՝ թեոսոֆ, մեկը բարոյապաշտ է, մեկը՝ պարզապես վախկոտ ու սահմանափակ մարդ, մեկն ընդհանրապես քրիստոնյա է: Չէ, ես էլ կատարյալ չեմ, բայց ես ինձ շրջապատող մարդկանց նկատմամբ որոշակի պահանջներ ունեմ. ո՞վ չունի:

Ու հետո մտածում եմ՝ պե՞տք են ինձ այդ մարդիկ: Ինձ շրջապատում են մարդիկ, ովքեր ինձ ընդհանրապես չեն հասկանում: Ու չեն էլ փորձում: Հարցը նրանում չի, որ ես նրանց կողմից հասկացվելու կարիք եմ զգում:

Պարզապես ինձ չհասկացող մարդկանց կարիք առավել ևս չեմ զգում:

Հետո նայում եմ գլոբալ, ու տեսնում եմ՝ բոլոր թերությունները, որոնք ես նկատում եմ նրանց մեջ, հանգում են մի քանի սկզբունքների: Մեկը՝ շրջապատից ու հասարակությունից կախվածությունն է: Երկրորդը՝ վախկոտությունը: Երրորդը՝ մեծամտությունն ու կարծրամտությունը: Չորրորդը՝ ինքնակատարելագործման նկատմամբ հակման բացակայությունը:

Հետո նայում եմ այն քիչ մարդկանց, ում նկատմամբ դեռ խորթացման զգացողություն չեմ ապրում, ու մտածում՝ ինչքան քիչ եք մնացել:

he said he wood love me land down play like the night witch
he said he wood love me land down play like the night witch
he said he wood love me land down play like the night witch

Երբ պոռնոաստղը դուրս է գալիս բիզնեսից, որ ամուսնանա ու ընտանիք կազմի, իսկ նրա երկրպագուները ուրախություն են հայտնում այդ առիթով ու երջանկություն են ցանկանում նրան, հասկանում ես, որ աշխարհն այնքան էլ վատ տեղ չի:

Խոսքը Վիվիեն Սիլվերսթոունի մասին է:

Ինչ վերաբերում է ինձ, ես Fallout New Vegas-ի վրա եմ:

Ու մեկ էլ, Արամ, նույն ինքը Ռեդ, բռնի))) օրվա երաժշտությունը.

Ամեն ինչ լրիվ հանգիստ էր, բայց կողքի սենյակով հաստատ այլմոլորակայիններ էին քայլում: Պետք էր թաքնվել, հետո Վելվետը վազեց սենյակ, սեղանի դիմաց լվացքի մեքենա դրեցինք, մտանք սենյակի տակ: Լվացքի մեքենայի վրա պլակատ էր, չեմ հիշում՝ ինչ, մտածեցի՝ որ սրանց սկաններները մեզ ցույց չտան լվացքի մեքենայի միջով, աստղային քարտեզն էլ կպցնեմ վրան: Սիրուն առավոտյան արև էր պատուհանից ընկնում, վարագույրի միջով, ոնց որ ոչ մի բան էլ չկատարվեր:

Հետո, չգիտեմ ինչքան ժամանակ էր անցել, դուրս եկա սեղանի տակից, մանկասենյակի դուռը բացեցի, որ տեսնեմ՝ շենքը մինչև ներքև սենյակի գծով կտրած է: Կտրած չէ, է, ջարդած: Դրսում էլ՝ ծուխ, ավերածություն, դիակներ:

Այն, ինչ կարող էր բավականին հետաքրքիր հետագա կյանքի սկիզբ դառնալ, երազ դուրս եկավ:(((

Օրվա խոսքը. «If you want your enemies scared, do not offer them virtue in defeat»: Մասնավորապես՝ մի՛ խոստացիր սպանել նրանց, ինչպես ասում են՝ մահ իմացյալ և այլն:

Վերջին գրառմանս մեջ պաթոսը ելել, ինձ կերել էր: Ինչի համար ներողություն եմ խնդրում: Ու ընդհանրապես, շատ ոչ կոնսիստենտ եմ գրում: Պետք է ուղղվել:

Թվում է՝ գրելու բան չկա, ոչ մի բան տեղի չի ունենում, հետո մի քիչ հետ ես նայում, ու տեսնում ես, որ պարզապես ինքդ ես հեռացել ամեն ինչից ու սեփական քթիցդ հեռու ոչ մի բան չես տեսնում:

Այնինչ այնքան բան է տեղի ունենում, ու ոչ առանց քո մասնակցության:

What win I, if I gain the thing I seek?

A dream,a breath, a froth of floating joy .

Who buys a minute's mirth to wail a week?

Or sells eternity to get a toy?

For one sweet grape who will the vine destroy?

Մանկությանդ հարսնյակի մեջ փակված, կարողանում ես զգալ, թե ինչքան մեծ է աշխարհը, ու անընդհատ մտածում ես՝ դուրս գալ, ողջունել աշխարհը, գրկել այն:

Ու դուրս ես գալիս.

«Բարև, աշխարհ: Ահա և ես»:

Իսկ աշխարհը.

«Պաաա, հլա սրա մազերին նայի... Ապե դու ռոցկ ե՞ս լսում... Արա էսի գոմիգ էլ կլինի...»

Ու, մանկական միամտությամբ մտածում ես, որ աշխարհը սխալ է, որ իրականում վատ մարդիկ չկան, որ ամեն մեկի մեջ լավը տեսնելով կարող ես փոխել աշխարհը:

Հետո հասկանում ես, որ կան վատ մարդիկ: Ու կան լավ մարդիկ, ովքեր կարող են քեզ փշրել, որովհետև դու կանգնած էիր նրանց ճանապարհին: Ու որ ինչ էլ մարդկանց մեջ տեսնես, փոխվուն են ոչ թե նրանք, այլ քո իլյուզիաները նրանց մասին: Մարդիկ միշտ նույնն են:

Ու կռիվը քեզ սովորեցնում է գազան լինել: Որովհետև քո մեջքի հետևում ոչ ոք չկա: Միայն սառը պատ: Ոչ ոք քո մասին հոգ չի տանի: Կարող ես լինել նրանցից մեկը, կամ էլ ժանիքներդ մերկացնել ու մռնչալ. չմոտենաս, կսպանեմ: Իսկ եթե մոտենա՝ սպանել:

Հետո հասկանում ես, որ կան նաև լավ մարդիկ:

Իսկ հետո հետ ես նայում, ու տեսնում, որ իրականում չես փոխվել: Պարզապես սկսել ես ավելի լավ ճանաչել ինքդ քեզ, ավելի պարզ ընկալել: Ավելի ազնիվ լինել ինքդ քո հետ: Ներել ինքդ քեզ: Որովհետև ուրիշ ոչ մեկը չի ների:

Ու նայում ես առաջ՝ դեռ ինչքան ճանապարհ ունես գնալու:

Այն, ինչ մենք սիրում ենք

Նայելով խանութների ցուցափեղկերին, ներքնազգեստի գովազդին ու պիտակներին, այսօր մտածում էի:

Էլլ Ռամոս: Ուրուգվայցի ֆոտոմոդել: Ծնվել է 1988 թվականի հունվարի 23-ին: 2007 թ. փետրվարի տասներեքին (18 տարեկանում) մահացել է նևրոտիկ անոռեքսիայի հետևանքով:

Նևրոտիկ անոռեքսիան հիվանդություն է, որի ժամանակ, նիհարելու հիվանդագին մղման մեջ, մարդը սկսում է աննորմալորեն վատ սնվել: Մահվան ուղղակի պատճառն ամենից հաճախ, ինչպես Էլլի դեպքում էր, սրտի կաթվածն է: Սրտի կաթված՝ 18 տարեկանում:

Ու ես մտածում էի. հաճախ այն ամենն, ինչ մեր աչքը սիրում է, մեզ է նայում մեռելների աչքերով:

Օրվա երաժշտությունը

Երեկ ձայնագրված, «յուղը վրան» երգ.

)))

Գիտեք երևի՝ չեմ սիրում սիրային բնույթի գրառումներ կատարել: Որ հետո ստիպված չլինեմ անցյալ ժամանակով կարդալ: Բավականաչափ փորձ ունեմ այդ առումով:

Բայց այս մեկը թող մնա:

La voie, le saule s'incline dessus du ruisseau,

Comme une personne qui se descend criant pour l'amant.

Me rapelle d'automne précedente, en révérence,

Je m'ai engagé à vous.

(Համ էլ առաջին գեոթեգինգով գրառումս է)

Review: Freak the Mighty

Freak the Mighty by Rodman Philbrick

My rating: 4 of 5 stars

While not quite as strong, as the movie, and with an ending that seemed too rushed to me (my sister suggested it might be the editor's fault), this is a really nice children's novel, the language is easy to understand, emotions and situations are convincing.

And the characters, sometimes they seem so real that you almost see them before your eyes.

And not the way they are in the movie (Iggy, for example, is quite a different person, and plays a much more positive role in the novel).

View all my reviews

Անկողնային խնդիրներ

Էրոտիկա չսպասեք))) դե, ես հիմա հին բազմոցին եմ քնում, միջնափայտերից մեկը մեջտեղից կոտրվել էր՝ քունս դժոխքի վերածելով:

Մի քանի ամիս դա հանդուրժելուց հետո որոշեցի խնդիրը հիմնովին լուծել: Փայտը փոխելը գրեթե անհնարին կլիներ, երկու առանցքով ամրացրեցի ու լծակներով ուղղեցի-ֆիքսեցի, ընթացքում Արքիմեդին օրհնելով:

Երբ պառկեցի վրան, զգացի, որ լավ եմ աշխատել, նույնիսկ չէր էլ ճռռում: Ավելին, չափից դուրս լավ եմ աշխատել)))) այժմ փոս է ընկած բազմոցի մյուս կեսն՝ իր նստած զսպանակների պատճառով:))))))

Մի բան կանեմ: Բայց ոչ այլօր:

Վերջապես սկսեցի օգտվել Goodreads-ից (մինչ այդ LivingSocial-ի Visual Bookshelf-ի վրա էի): Այցելեք մեկ-մեկ))) ու չզարմանաք, եթե բլոգումս սկսեն գրքերի անգլերեն ռևյուներ հայտնվել:

«The Star»

Երևի անցնեմ տարոյի սեփական կապի ստեղծմանը:) «The Star»-ն այնքան պարզ եմ տեսնում աչքիս առաջ, պարզագույն ուրվագծերը:

Նավ, փոթորիկ, աստղ, հավերժություն, Փիլիսոփայական Քար:

Պետք է հիշել:

Rainy Day Women #12 & 35

Մենակ տեսնեք՝ ինչ անձրև է գալիս))) կներեք, որ տեսախցիկը թրթռում է, էկրանը նկարահանելիս չէի տեսնում: Ու մեկ էլ՝ պատկերը հայելային շրջված է: Այո-այո, ես վիդեո-բլոգգինգի հարցում լրիվ նուբ եմ:

Օրվա երաժշտությունը

Մանրամասներն՝ այստեղ:

Սոնյա

Երեկ Սոնյա Վարուժյանի համերգին էի: Ամեն ինչ շատ լավ էր՝ տեղն էլ, Սոնյան էլ (եթե տեղ չկա էլ, ես միշտ էլ կարող եմ գետնին նստել:)))): Սաշան սոլո-կիթառն ու շրթհարմոնն էր նվագում, Սոնյան՝ իր ակուստիկն ու երգում էր:

Շատ չխոսեմ, ահա Սոնյայի «Համբույր» երգի մի հատված, որ նկարահանեցի հեռախոսովս: Որակը ցածր է, բայց մի բան կհասկանաք:

24

Եթե մտածում եք, թե ինչ է անցնում մի քանի ժամից 24 տարեկան դարձող Բ. Պողոսյանի մտքով, ապա ամեն ինչ ավելի, քան պարզ է. որտե՞ղ եմ անց կացնելու գիշերը: Ոչ մի դեպքում տանը չեմ ուզում լինել:

Ինչ-որ տարօրինակ մտքեր են, բայց էլի շատ բաներ ավելի պարզ եմ տեսնում: Ու նորից որոշ փոփոխություններ եմ մտցնում Requiem-իս մեջ:

Օրվա երաժշտությունը՝

Գոլդի

Երբեմն չես էլ պատկերացնում, ինչքան հեգնական կարող է հետդ լինել կյանքը:

Երեք տարի, վեց ամիս, տասնչորս օր: Անցել է երեք գրողի տարած տարի, վեց գրողի տարած ամիս, տասնչորս գրողի տարած օր:

Հինգ անց կես է, մտնում եմ տուն:

Մայրս. «Վայ, լավ ա եկար, մի հատ կասե՞ս էս դուխին ինչ ա»:

Բացում եմ տուփը, փչում եմ կափարիչի մեջ, թափ եմ տալիս, որ սպիրտի հոտն անցնի: Հետո մոտեցնում եմ քթիս:

«Christian Dior, "Pure Poison", հաստատ»:

«Համոզվա՞ծ ես»:

«Ահամ: Չէի շփոթի»:

Christian Dior, "Pure Poison": Հիշու՞մ ես Depeche Mode-ի «Playing the Angel» սկավառակը, որի տուփն այնպես էր ներծծվել օծանելիքովդ, որ մի քանի ամիս դեռ հոտ էի քաշում: Երևի չես հիշում: Չես ուզում հիշել: Ու օծանելիքդ էլ երևի փոխել ես:

Իսկ ես հիշում եմ: Ու այսօր էլի Depeche Mode եմ լսելու:

Alexander Pope, "Eloisa to Abelard"

 Edmund Blair Leighton,"Abelard and his pupil, Heloise"

Օրվա երաժշտությունը (իսկապես զարմացած եմ)

Ներեցեք, որ ժամանակ չեմ ունենում այստեղ գրելու համար (տեսնես ինչ-որ մեկը կարդու՞մ է), պարզապես թարգմանությունս ժամանակ է խլում: Փորձում եմ ֆորումի «Ինչպես գրել» բաժինը վերածել հայ գրողների համար հնարավորինս հարուստ ռեսուրսային կենտրոնի՝ գիտեմ, շատ բաներ կլինեն, որ ոչ պետքական կամ անիմաստ կթվան, բայց ամեն մարդու իրենն է օգուտ տալիս և այլն, և այլն:

Օրվա երաժշտությունը

...Եվ ամեն երեկո

Կատվի մասին մուլտը, որ ամեն անգամ ասում եմ՝ չեք իմանում, որն ի նկատի ունեմ))) վայելեք: Դեմքություն է:

Մոսեն Նամջու, «Էյ Սարեբան»

Երաժշտություն, կատարում՝ Մոսեն Նամջու
Բառեր՝ Ռահիմ Մոեյնի Կերմանշահի

Velvet Violet

Միայն այսօր հայտնաբերեցի, որ սեփական ձեռքով դիզայնած բլոգս... մանուշակագույն է:

Երբեմն վախենում եմ պատկերացնել, թե ինչքան խորն են սպիերը:

Հետո՝ այսօր գրածդ մի բան կարդացի, ու իրականում զգացի, որ կամ իսկապես քո համար էական նշանակություն չեմ ունեցել, կամ էլ երկար ժամանակ ինքդ քեզ համոզել ես: Չգիտեմ, ցավոտ էր, նույնիսկ սիրտս ծակեց, բայց վիրավորանք չեմ զգում:

Քո հիշողություններն են, ազատ ես նրանց հետ անել, ինչ ցանկանում ես:

Հո չեմ կարող պահանջել, որ իմ նման անցյալով ապրես:

Գոնե դու առաջ շարժվիր: Թեկուզ այդ գնով: Որովհետև ես արդեն հասել եմ, ուր պետք է հասնեի, ու էլ առաջ գնալու ոչ ուժ ունեմ, ոչ էլ կարիք:

Մեխած փայտով սպանություն

Վերջին մի քանի տարիներին տեղի ունեցած մեխած փայտով սպանությունների համար քրեական պատասխանատվությունից խուսափելու համար նշեմ, որ հիշատակվող դեպքը կապ չունի մեխած փայտով իրականացված ոչ մի սպանության հետ:D մեկ էլ տեսար:

Փոքր պատուհանիս տակով ինչ-որ փայտաձող էր մեխած (որի նշանակությունը երևի անձրևաջուրը իր ու տակի պատուհանի միջև ճեղքից շեղելն էր): Վաղուց թուլացել էր, ես էլ ծույլ մարդ եմ: Երեկ պատուհանը քամուց ուժեղ փակվեց ու նորից բացվեց: Փայտը  վրան չէր:

Այսօր մայրիկիս հարցնում եմ (ահա թե ինչ «մեկ էլ տեսար» ի նկատի ունեի).

- Մամ, վերջերս բակում մեխած փայտով ոչ մի սպանություն չի՞ եղել:

Ու քիչ է մնում ծիծաղից մեռնեմ))) բարեբախտաբար, այս անգամ զոհեր չէին եղել: Մյուս անգամ այսքան ծույլ չեմ լինի (ավելի ծույլ կլինեմ, չեմ ստուգի փայտը տեղում է, թե ոչ, որ խիղճս հանգիստ լինի):

Առակս կուսուցանե, կամրադ, որ իմ պատուհանի տակով անցնելիս զգուշանաս մեխած փայտով սպանության զոհ դառնալուց)))

Օրվա երաժշտությունը

Ով ճանաչեց՝ ապրի ինքը:)))

Robert Browning, "Childe Roland To The Dark Tower Came"

Thomas Moran, "Childe Roland to the Dark Tower Came" - 1859

Օրվա երաժշտությունը

Պետք չի նայել մատին («Ամելի» ֆիլմում այդ առիթով բավականին դիպուկ նկատողություն կա): Նայեք մատի ուղղությամբ: Գիտեմ՝ ես թիթիզի մեկն եմ))) բայց չդիմացա գայթակղությանը:

Մնացած առումներով, ի՞նչ ասեմ: Շատ լավ բան՝ Անին վերադարձել է, թռավ գիրկս: Անասելի կարոտել էի:

Վատ բաներ՝ կասկածներ կան, որ ես ինքս ինձ սպանում եմ որոշ մարդկանց լուսանկարները պեղելով, դրանք նայելով ու տխրելով:

Բայց հետո հետաքրքիր բան հասկացա: Ես դադարել եմ ուրիշների մտքերին հետևել:

Համ էլ՝ ինձ այսօր սովորեցրեցին քայլել աստղերով: Մնում է՝ սովորեմ:

Անի, շատ ճիշտ ես ասում: Ես իսկապես անցյալով եմ ապրում: Իսկ ուրիշ ի՞նչ է ինձ մնում անել:

Smoke on the Water

Ընդհանրապես, հետաքրքիր ժողովուրդ են ճապոնացիները)))

Hangman

Ճառագայթներ

Ազնվորեն որ ասեմ՝ կյանքի շատ տարօրինակ շրջանով եմ անցնում: Բավականին հետաքրքիր վհատություն է մոտս, որը վարքիս վրա գրեթե չի ազդում: Ու զուգահեռ այնքան տարբեր ճառագայթներ են անցնում:

Օրինակ, երկու օր առաջ հեռուստացույցով ճապոնական «Takeshi's Castle» խաղն էի դիտում (որի մասին պատկերացում կազմելու համար կարող եք դիտել հաջորդ տեսանյութը).

Ու ծիծաղում))) Հետո գիշեր էր, քայլում էի քաղաքով, ամեն ինչ այնքան պարզ էր երևում. նայում էի հրապարակում վաճառվող գույնզգույն լույսերին, հեռուստաաշտարակին, ընդհանուր՝ ինչքան լույսի ճառագայթներ կային, նույնիսկ Հյուսիսային պողոտայի վրա գտնվող գիշերային ակումբի դիմաց ընկած կանաչ գծերը, հետո ամեն ինչ նորից սև էր:

Հետո էլի երթուղայինում նստած էի, մի փոքր հարբած: Չեմ սիրում տաքսիով կամ ոտքով տուն գնալ: Փարթիներից ուշ ժամի միայնակ տուն վերադառնալուց, միայնակ նստելուց, հաց ուտելուց ու միայնակ անկողին գնալուց տխուր բան աշխարհում չկա:

Տեխնիկական գրառում

Բլոգը կցենք Digg էջանշման համակարգին:))) Տեսնենք՝ ինչ դուրս կգա դրանից:

Alfred, Lord Tennyson, "The Lady of Shalott"

John W. Waterhouse, "Lady of Shalott" - 1888

Մեկն Այդ Օրերից

1

Քամու հանկարծակի պոռթկումն այնքան սառն էր, որ աշնանային զբոսայգու նստարաններից մեկին նստած մարդը կծկվեց մոխրագույն թիկնոցի մեջ: Մոխրագույն բծերով ծածկված, կեղտոտ ու գունատ տերևների մի ալիք գլորվեց նրա կոշիկների վրայով, ծածկելով դրանք փոշու թեթև շերտով:

Զբոսայգին դատարկ էր, ու Արթուր Բեյլին (այդպես էր վերարկուով պարոնի անունը) հանգիստ տրվել էր իր մտքերին:

Արթուրն այն մարդկանցից էր, որոնք, ի դժբախտություն իրենց, հասել են միջին տարիքին՝ իրենց կյանքը լցնելով միայն առորեական միապաղաղությամբ ու կայունությամբ, չնայած հարուստ ներքնաշխարհի: Թվում է՝ այդպիսի մարդիկ պարզապես ի վիճակի չեն կայուն զգայական կապ հաստատել ուրիշների հետ: Արդյոք այդպես էր, թե ոչ՝ մենք չէ, որ պիտի դատենք: Ինչևէ, Արթուրի մազերն արդեն սկսել էին սպիտակել, բայց նա շփվում էր միայն մի քանի համալսարանական ընկերների հետ, որոնց հետ կիրակի երեկոները գարեջուր էր խմում, գլանակ ծխում, վիստ խաղում ու ձիարշավի արդյունքները քննարկում, ու իր քարտուղարուհու՝ տարեց այրի միսիս Ջեկոբսի հետ: Վերջինիս հետ շփումը սահմանափակվում էր գործնականի սահմաններում, թեև այրին ամեն կերպ փորձում էր Արթուրին գոնե ինչ-որ խնամքով շրջապատել:

Օրվա երաժշտությունը.

12-Օգոստոս-2010

Իմ ու Մարիի արևածագ դիտելու նկարները (կամ՝ ինչ է պատահում, երբ քեզ զանգում են գիշերվա ժամը չորսին ու առաջարկում քաղաք դուրս գալ).

Շաբաթից ավել կլինի՝ երաժշտություն չէի լսել:
Օրվա երաժշտությունը.

Ապատիա

Ինտերնետ մի քանի օր էր՝ գրեթե չէի մտնում: Այսօր մտա, որ Անիի հետ խոսեմ: Ահավոր կարոտել եմ:

Ապատիայի մեջ եմ: Բավականին հետաքրքիր ապատիայի: Երթուղայինի մեջ դիմացս երկու աղջիկ էին նստած, բարձր-բարձր քննարկում էին իրենցից մեկի անձնական կյանքը: Չէ, սովորություն չունեմ ուրիշների խոսակցություններին ականջ դնել, բայց այնքան բարձր էին խոսում, որ չլսելու համար առնվազմ պետք է ձեռքերով ականջներս փակեի:

Աղջիկներից ինչ-որ մեկը կիսալացակումած ձայնով բողոքում էր ինչ-որ տղայից ու չէր կողմնորոշվում, դեռ իր ընկերը համարում է նրան, թե ոչ: Իսկ ընկերուհին փորձում էր նրան ստիպել կողմնորոշվել:

Գիտե՞ք, ինչ զգացողություն առաջացավ մոտս:

Գտնել

Այսօր առավոտյան, երբ կարծում էի՝ բոլոր մեդիատորներս կորցրել եմ, հանկարծ երկուսն էլ գտա: Մանրուք է, բայց հաճելի:

Հետո ընկերոջս, որին կարծում էի՝ կորցրել էի, գտա: Իսկ սա մանրուք չի:

Օրվա երաժշտությունը՝

Հա, ու մեկ էլ... գրեթե երջանիկ եմ: Եթե կողքս լինեիր ու միասին նվագեինք, «գրեթեն» չէր լինի: Լավ եղիր, որտեղ էլ լինես: Սիրում եմ քեզ:

Camel

Արդեն կարողանում եմ նվագել Camel-ի «Slow Yourself Down»-ը: Դե, գոնե 2001-ի լայվի ակուստիկ կիթառի մասերը: Եթե հարվածային, բաս ու ստեղնային լիներ, հիանալի կլիներ բեմի վրա նվագել:

Այնպես որ՝ տեսահոլովակ սպասեք մոտակա ժամանակներս:

Ի միջի այլոց, սա առաջին գրառումն է, որ անում եմ Safari բրոուզերի ScribFire ընդլայնումով:

Առաջին լեկցիան

Այսօր կյանքումս առաջին լեկցիան կարդացի: Թեման՝ «Օկուլտիկ փիլիսոփայությունը վերածննդի շրջանում (Ռամոն Լուլից մինչև Հենրի Կոռնելիուս Ագրիպպա)/Դեաբստրակցիա, աբստրակցիա, «Ножницы Мойр» հեղինակային տեքստում շոշափվող տեսությունը»: Իհարկե, մեկ օրում նախապատրաստած լեկցիան բավականին մակերեսային դուրս եկավ, խիստ դժգոհ եմ, որ Ագրիպպայի թեմային միայն ծանոթագրական կարգով կարողացա անդրադառնալ:

Փորձը ցույց տվեց, որ լեկցիա պատրաստելու ու կարդալու պոտենցիալ, այնուամենայնիվ, ունեմ:

Այլ կերպ ասած՝ բավականին հաճելի փորձ էր:  Լևոնը երկու օր առաջ ասաց ինձ. «Արի՛ լեկցիա կազմակերպենք, քանի ես այստեղ եմ», ու ես ասացի՝ «Լավ»:

Ոչ մի վայրկյան չեմ ափսոսում դրա համար, կարծում եմ՝ ֆորումի համար էլ սա շատ մեծ առաջընթաց է:
Լեկցիայի տեքստը (որ մասը գրավոր նախապատրաստել էի)՝ այստեղ:

Վատ երազ

Սարսափելիագույն երազ տեսա:

Requiem-ը բաց տեքստով

Վիպակը բաց տեքստով տեղադրեցի Twisted Perception-ում ու Ակումբում: Արդեն կան առաջին, բավականին դրական արձագանքները: Խոստովանեմ՝ մի փոքր հուզվում եմ, որովհետև առաջին անգամ պետք է փորձեմ տպագրվել: Հաջողություն կմաղթե՞ք:

Missa Pro Defunctis

Վիպակիս առաջին սևագրությունն ավարտեցի: Վերջնական վերնագիրը՝ «Requiem. Missa pro defunctis. Четыре минуты Джека Догерти» ստացվեց: Չեմ ասի, որ առանձնապես գոհ եմ, ու ինտենսիվորեն պետք է խմբագրեմ: Նամանավանդ խիստ պետք է աշխատեմ քերականական սխալների առումով: Ու մի քանի տեղ հապշտապ եմ ավարտել: Բայց դե առաջին տարբերակը կա (եթե հանկարծ մեռնեմ, տպագրելու բան կլինի):

Ջեննի

Ազատ ժամանա՞կ ունեք:) եթե դեմ չեք մանկական գրականությանը, փորձեք սա կարդալ.

Պոլ Գելլիկո,  «Ջեննի»

Գիրքն իսկապես հրաշալի է, շատ շնորհակալ եմ Անուկին, որ հայտնեց նրա մասին: Ու ծավալուն էլ չի: Սա հատուկ խիստ ծույլերի համար եմ նշում:

Օրվա երաժշտությունը (գիշերվա չորսին նույնիսկ պարզ էր, որ սա է).

Negative level of existence

Աղասի հետ էի ուզում հանդիպել, բայց իրեն հարմար չէր: Նստեցի ինչ-որ դպրոցի աստիճանների վրա ու սկսեցի նվագել: Հենց այնպես, ինքս իմ համար, մոտակայքում ոչ մեկը չկար: Վերջերս մտածում էի՝ նույնիսկ ես եմ սկսել տառապել ցուցամոլության ախտով. պառկեմ հրապարակի ֆանտանների բազրիքին ու ձեռքս մտցնեմ ջրի մեջ՝ ու կեսս պնդում է, որ դա լավ է, որովհետև մոտակա աղջիկներին օրիգինալ, պրովոկացիոն, միգուցե՝ բարկացուցիչ կթվա, մյուս կեսս հայհոյում է առաջին կեսիս, որ ձևական է դարձել, որ նման բաները կբերեն նրան, որ ես կդառնամ այն, ինչ ինձ ուզում են տեսնել՝ նրա հաշվին, ինչ ես կամ: Ու այն փոքր մասս, որն իսկապես ուզում է պառկել քարի վրա, վայելում է սառը ջրի հետ հպումը, նայում է լույսի ցայտերին: Բայց ինչքա՞ն էներգիա է ավելորդ տեղը վատնվում ներքին անիմաստ կոնֆլիկտի վրա՝ միայն հավասարակշռությունը պահպանելու նպատակով: Նման բաների պատճառով էլ ես ինձ վերջերս անընդհատ «սպառված» եմ զգում:

The Brown Bunny

Նորից վերադարձանք անկախ կինոյին:) իհարկե, ուրիշ բլոգում, ուրիշ ժամանակ: Այս անգամ խոսքը դերասան ու ռեժիսոր Վինսենտ Գելլոյի 2003 թվականի «Դարչնագույն Ճագարը» ("The Brown Bunny" Wiki/IMDB) արտհաուսային աշխատանքի մասին է, որը Կաննի նույն տարվա փառատոնում աղմուկ բարձրացրեց՝ հիմնականում սեռական բնույթի բացահայտ պատկերների պատճառով:

Բայց դա չէր, որ պատճառ դարձավ, որ ես իմանամ ֆիլմի մասին, առավել ևս՝ դիտեմ այն:

Ուզում եմ, որ ինձ հենց էսպես հիշեն: Մազերս հավաքած, ուրիշի կիթառով, ինքնաբերաբար Am բռնած, ակնոցներով:

Օղակներ

Օղակներով եմ քայլում: Նորից եկա երեք տարի առաջ գրեթե նույն ժամանակվա վիճակին: Նույն անտարբերությունն ու սառած վիճակը: Երբ մենք բաժանվեցինք, ես չէի լացում, գիտե՞ս: Արցունքները մի քանի ամսից եկան:
Օրվա երաժշտությունը՝

Օրվա երաժշտությունը՝

Իհարկե, նաև՝

This Sea of Bitterness I sink in...

Հետո էլ կասեն՝ կապ չունեն բաներն իրար հետ աշխարհում: Երեկ երթուղայինում շատ վատ էի, շոգ էր, խեղդվում էի, ու վերջին շարքում աղջիկ էր նստած իր երեխայի հետ: Ես նայեցի դեմքին (դե, դիմագծերն անալիզ անելով) ու հասկացա, որ Մարիամն էլ հիմա կարող էր նույն դեմքն ունենալ: Հինգ տարի հետո: Ու ուզում էի մոտենալ, ասել՝ Մարիամ, ու գիտեի, որ կասեր՝ սխալվել եմ, ինքը Մարիամը չի, ես էլ կասեի՝ էական չի, ուզում էի միայն ասել, որ ներել եմ քեզ:

Գերհոգնածություն

Առավոտյան արթնանում ես ու զգում՝ վատ ես: Ուղեղդ ինչ-որ բարդ ու աբսուրդ հասկացություններ է մոդելավորում (այս անգամ անիմե-պերսոնաժներին RSS ֆիդով փոխանցելու ու ինչ-որ քառաչափ արտապատկերումների միջոցով տեսակավորման հետ կապված), ցավեր ճակատային շրջանում, անքնություն, դիսկոմֆորտ (բայց ոչ կրիզերի մակարդակի, ու պառկելիս անցնում է):

Պետք է արձակուրդ վերցնել ամեն ինչից: Ցրվել, անջատել ուղեղը: Վերջապես սեքսով զբաղվել, երևի երկու ամսից ավել կլինի, որ սեքսի համար ժամանակ չի եղել: Բարձիթողի եմ արել ինքս ինձ:

Скажи мне, мой друг и любовник Вороный,

Зачем в эти черные ночи

Снова кинжалом скользят ее мысли,

И снова она кровоточит

Раз в месяц? Лишь память осталась о ней,

Кровавая память, тяжелая ноша.

Подняться на Крест, чтобы под крестом

Меня погребенным не знали?

И чтобы Розой всцвела на Кресте

Любовь, подчиненная Воле?

Свободен ли Я? И кто же я есть,

Если я в ней, а она лишь во мне?

Она лишь во мне расцвела этой ночью,

Лишь память и прах сохранились опять.

Я двигался в ней, но тот Я - это память,

И память грозится вновь ввергнуть меня

В ту бездну фиалок и формальдегида.

"Как мы прекрасны", мой друг и любовник,

Я в ней до конца, и конец уже близок,

Болезненно, медленно, кровью крещенный,

И роза раскроется мне

Чтобы все поглотить,

Даже память и волю,

Лишь гирльянда попляшет

Цветов-черепов.

Սեկաս

Կադր եմ բռնեցրել, է))) Ցանկանում ես ավելի՞ն ստանալ սեկասից: Զանգահարի՛ր Սեկաս+)))

Կամ (ես ու Լյովը միասին մտածեցինք), «այսինչ հասցեով Սեկաս պատվիրե՞լ եք: Ձեր Սեկասը մուտքի մոտ ձեզ է սպասում»)))))))))))

Ֆեյսբուքի հետ համատեղում

Փորձում եմ այնպես անել, որ բլոգի թարմացումներն ավտոմատ հայտնվեն Ֆեյսբուքում, բայց ինչ-որ չի ստացվում:( մի քանի ձև փորձելուց հետո եկա հետևության, որ Ֆեյսբուքի համապատասխան ֆունկցիայից է: Լավ, տեսնեմ՝ ինչ է ստացվում:

Ivory Tower

Վերջին օրերը հակասական են՝ հարուստ թե դրական, թե բացասական բաներով: Այնպես որ՝ ամեն ինչի մասին հերթով:

Նստած լսում եմ «The NeverEnding Story» ֆիլմի, ասած Բրüնոն՝ «so 1984» սաունդտրեկը (ի՞նչ, դուք փոքր ժամանակ չե՞ք տեսել այդ ֆիլմը. ուրեմն նայեք հենց հիմա, թեև չեմ կարծում, որ 90-ականներին ծնվածները կհասկանան), ու մտածում՝ եթե հարվածային պարտիաների ու ռեվերբի նկատմամբ նախապաշարմունքը մի կողմ դնեմ, այն պարզապես հիանալի է: Ու ոչ միայն «Happy Flight»-ի մեղեդին:

Blogspot-ն ուրախացրեց միանգամից մի քանի լավ նորություններով. դիզայնի ու Facebook/Twitter/Google Buzz-ով share անելու ֆունկցիաներ են ավելացրել: Բացի դրանից՝ կեցցե cut jump ֆունկցիան, որի հաշվին երկար գրառումները կարող եք շարունակել կարդալ նոր էջում:

I heard there was a secret chord,

That David played, and it pleased the Lord,

But you don't really care for music, do you?

Well it goes like this - the fourth, the fifth,

The minor fall, and the major lift,

The baffled king composing hallelujah,

Hallelujah...

Well your faith was strong, but you needed proof,

You saw her bathing on the roof,

Her beauty and the moonlight overthrew you.

She tied you to her kitchen chair,

She broke your throne and she cut your hair,

And from your lips she drew the hallelujah,

Hallelujah...

Baby I've been here before,

I've seen this room, and I've walked this floor,

I used to live alone before i knew you.

I've seen your flag on the marble arch,

But love is not a victory march -

It's a cold and it's a broken hallelujah,

Hallelujah...

Well there was a time when you let me know,

What's really going on below,

But now you never show that to me - do you?

But remember, when i moved in you,

And the holy dove was moving too,

And every breath we drew was hallelujah...

Well, maybe there's a god above,

But all I've ever learned from love

Was how to shoot somebody who outdrew you.

It's not a cry that you hear at night,

It's not somebody who's seen the light,

It's a cold and it's a broken hallelujah,

Hallelujah...

~ Leonard Cohen, "Hallelujah"

Կարո՞ղ ես ասել, թե ինչու եմ քեզ հիշել այս առավոտյան, Անի:

Համագյուղացիներս

Իսկ հիմա՝ «իսկական» բլոգային գրառում:

Ազգականներ են հյուր եկել: Գյուղից: Հորս հորեղբոր տղաներն ու նրանցից մեկի երեխաները: Բոլորից գալիս է քրտինքի, նասկու ու էլի ինչ-որ բանի հոտ, որ իմ քիթը հրաժարվում է ճանաչել: Փոքրը՝ Արմենը, տարիքով ինձանից մի 5-6 տարի մեծ է: Եկել է, նստել սենյակումս ու բզբզում է.

- Հինչ ըս ա՞նում, Բայա՛նդուր, թո՛ղ է, եկ զյուրու՛ց անիք:

Եթե դուք Կապանում ազգականներ չունեք ու նրանց մոտ գոնե մի տարի չեք ապրել, չեք հասկանա, թե ինչու է արտաքինից անմեղ թվացող «եկ զյուրու՛ց անիք» արտահայտությունը միանգամից իմ ճնշումը բարձրացնում ու դեմքիս գույնը փոխում կարմիրի բավականին անառողջ երանգի:

Էլի «ալտերնատիվ» երևանյան պատկերներ

Նկարները թվային մշակման չեն ենթարկված:) «ո՛չ ասենք գլամուր լուսանկարչությանը» շարքից:

Մեր տան մոտ՝ խաչմերուկ չհասած.

Կասկադ.

Մետրոյի «Սասունցի Դավիթ» կայարանի մոտ.

Օրվա երաժշտությունը՝

Մի՞թե ստորություն չի բանակ գնացող ակումբցիների հետ կապված սենտիմենտներն ինչ-որ մեկի նկատմամբ անձնական անտիպատիան ուրիշներին ներշնչելու նպատակով օգտագործելը: Մասնավորապես, Միքոյին ես էլ եմ շատ հարգում ու ափսոսում եմ, որ նա բանակ գնաց, բայց ո՞ր մի, կներեք արտահայտությանս համար, շինարարիս է ոմն մեկը իմ արգելափակման հետ կապված ռեակցիան հակադրում Միքոյի բանակ գնալուն: Վազելինի հոտը չհաշված: Նամանավանդ որ ես այս պահին ֆիզիկապես չեմ կարող ռեակցիա տալ նրա գրածին (արգելափակումս չի ավարտվել): Մանրամասների համար՝ այստեղ: Լույս դառնաս, Իվան Ֆոլկերտ)))

Մասնավորապես՝

Մեջբերում:

— Ребята, на отрядное дело! — прогнусавил в один из таких дней местный «шнырь» заглядывая в двери нашей комнаты. — Только вас и ждем, все давно уже собрались! Комната у нас была одна на четверых — пружинные кровати и несколько тумбочек, доверху набитых банками с брагой. Лично мне хватало тогда трехсот грамм, чтобы упиться «в говно», а поллитрой я мог довести себя уже до «полного отрубона». Поэтому слова «шныря» не произвели на нас особого впечатления — мне неожиданно стало похуй не то что на «отрядное дело», а и на самих вожатых и на весь этот ебучий отряд. И, видно, не мне одному.
— Пошел отсюда! — прикрикнул на «шныря» Костян. — Пока мы не встали и не дали тебе пизды!
— Ах вот как! — рассердился «шнырь». — Ну я вам …
Но что «он нам», «шнырь» придумать так и не смог. Мы легко дали бы ему пизды, и «шнырь» неожиданно для себя очень хорошо это понял. Так что пришлось ему убираться ни с чем, а у нас появился опыт отстаивания собственных прав с помощью «угрозы пиздюлей».